شاید بسیاری از افراد با شنیدن اصطلاح تایرهای ران فلت Run-Flat این ذهنیت را داشته باشند که با یک تکنولوژی جدید در ساخت تایر رو به رو هستند در حالیکه می‌توان نقطه آغاز مطالعات بر روی این فناوری را در دهه 30 میلادی یافت. شرکت صاحب نام Michelin در سال 1934 نوعی تایر با یک لایه دیواره درونی مخصوص ترولی‌های حمل بار کوچک طراحی کرد تا در صورت پنچری قادر باشد به حرکت خود ادامه دهد. البته کمی بعد این فناوری در خودروهای نظامی نیز به کار گرفته شد. هرچند سالها بعد شرکت کرایسلر نیز با همکاری Good Year فناوری تایرهای ضد پنچری را بهبود داد، اما علاوه بر میشلین تکامل یافته‌ترین تایرهای ضد پنچری ران-فلت تولید شده امروز بازار را باید متعلق به شرکت‌هایی همچون بریجستون و پیرلی دانست.
تایرهایی که در چندین مدل از محصولات بی ام و، آئودی، تویوتا و ... برای مشتریان قابل سفارش است. البته که امروزه تایرهای ران-فلت با بهره‌گیری از تکنولوژی‌های متعدد در مراحل ساخت
لاستیک و استفاده از فناوری نانو با گذشته قابل قیاس نیستند و همین امر باعث شده تا متخصصان بتوانند این نوع از تایرها را به خودروهای امروزی نیز تعمیم دهند. در ادامه این مقاله از
خودروبانک با این تکنولوژی بیشتر آشنا خواهیم شد.
تکنولوژی تایر ران فلت
قاعده کلی این فناوری بسیار ساده است.در نوع اول و رایج‌تر آن که Self-Supporting Systems نامیده می‌شود، به کمک دیواره بسیار سخت تایر، قسمت جانبی تایر دارای مقاومت بالایی می‌باشد حتی در زمانی که هیچ هوا یا گازی درون لاستیک نباشد این استحکام ایجاد شده، تایر را قادر می‌سازد تا در هنگام پنچری وزن
خودرو را تحمل کرده و خطر را کاهش دهد.
در نوع دیگر تایر به کمک یک حلقه لاستیکی بسیار سخت در میانه لاستیک که دور تا دور رینگ قرار گرفته استحکام لازم را به دست می‌آورد که به Auxiliary Supported Systems معروف است. با این نوع تایر راننده می‌تواند یک مسیر طولانی را بدون اینکه نیاز به تعویض تایر باشد طی کند.کاری که تقریباً 40 درصد از راننده‌ها در بریتانیا برای انجام آن با مشکل مواجه می‌شوند. در حقیقت با این نوع تایر اگر سیستم نمایش فشار تایر خودرو TPMS سوراخ شدن لاستیک را شناسایی کند بسته به شرکت سازنده و سایز آن، راننده قادر است تا با سرعتی البته محدودتر به مسیر خود ادامه دهد. برای مثال شرکت آئودی برای این شرایط سرعتی بین 30 تا 50 کیلومتر بر ساعت را توصیه می‌کند در حالیکه شرکت بی ام و حداکثر سرعت را 90 تا 150 کیلومتر بر ساعت در هنگام استفاده از تایر ران-فلت در حالت پنجری تعریف می‌کند.
تایر ران فلت
از دیگر مزایای استفاده از تایرهای ران-فلت این است که احتمال ترکیدن لاستیک نسبت به حالت معمولی کمتر است که با دیواره‌های کناری مستحکم دور از انتظار هم نیست. به علاوه اینکه برای خودرویی با این نوع تایر نیازی به حمل چرخ یدک (زاپاس) نیست و در نتیجه فضای بیشتری برای حمل بار در اختیار است. اما یکی از عیوب این نوع تایر اینست که در صورت پنچری و تاخیر دو یا چند روزه در تعمیر آن و یا توقف طولانی مدت در حالت پنچری دیواره‌های آن آسیب خواهد دید که با قیمت بالایی که دارد بهتر است کار به شرایط این چنینی نرسد. ضمناً از نظر بسیاری، رانندگی با تایرهای ران-فلت آنچنان لذت بخش نیست و این به دلیل سختی بیشتر این نوع از تایرها نسبت به تایرهای معمولی است و افزایش جرم فنربندی نشده خودرو در حالت استفاده از این نوع تایرها نیز به احساس راحتی کمتر نسبت به تایرهای معمولی منجر می‌شود و بعضی این نوع تایرها را در استفاده شهری خشک می‌دانند و خواهان تعویض آن‌ها با مدل‌های معمولی هستند که این اتفاق در شهرهای داخل کشور زیاد می‌افتد.
با تمام خصوصیات ذکر شده می‌توان گفت در حالیکه در اوایل کار طی سال‌های 2001 تا 2007 تایرهای ران-فلت آنچنان مورد مقبولیت قرار نگرفتند اما رفته رفته تسلیم نشدن متخصصان این صنعت باعث شده تا با بهبود برخی ایرادات، خودروسازان صاحب نامی همچون بی ام و اصرار بر ارایه برخی محصولات با این تکنولوژی هستند.
