ولوو تراکس Volvo Trucks را می‌توان موفق‌ترین کامیون‌ساز اروپایی فعال در آمریکا دانست، علت آن هم به این موضوع برمی‌گردد که صنعت کامیون‌سازی آمریکا خاص و محدود به خودشان بوده و برندهای دیگر هر قدر هم خوب کار کرده باشند، باز نمی‌توانند در این بازار فروشی داشته باشند. اما ولوو سال ۱۹۸۱ تصمیم به ایجاد کارخانه‌ای در آمریکا گرفت تا این روند را تغییر دهد. در ابتدا مشخص بود که برای هر برند، هر قدر هم موفق در دنیا باشد، غیرممکن است بتواند در آمریکا کامیون به تولید برساند، پس ولوو با همکاری وایت و چند شرکت آمریکایی، کامیون‌هایی را ساخت که مانند کامیون‌های آمریکایی دارای کاپوت یا دماغ بزرگ و کابین‌های حجیم و بزرگ که مخصوص طی کردن ایالت‌های مختلف آمریکا بودند.
ولوو برای فروش در آمریکا یک مشکل بزرگ دیگر نیز داشت، اینکه راننده‌های آمریکایی بجز موتورهای آمریکا یعنی کامینز و دیترویت و کَت و گیربکس مثل الیسون و فولر هیچ مدل دیگری را قبول ندارند. ولوو برای این موضوع نیز راهکاری داشت. ولوو VNL را می‌توان با یکی از موتورهای کامینز یا دیترویت یا موتور خود ولوو انتخاب و خریداری کرد. تولیدات ولوو با همکاری وایت در آمریکا تا سال ۲۰۰۰ ادامه داشت و از آن به بعد ولوو به طور مستقل شروع به ساخت کامیون کرد. در ابتدا کامیون‌هایی بنام VN و سپس در سال ۲۰۰۲ کامیونی بنام VNL را تولید کرد.
ولوو VNLولوو بازار آمریکا را به خوبی فرا گرفت و VNL ها را با توجه به انتخاب مشتری با موتورهای ۱۳ و ۱۶ لیتری ولوو با گیربکس ولوو یا موتور کامنز و دیترویت تولید کرد. البته از این نکته نمی‌توان چشم‌پوشی کرد که یک ولوو با موتور و گیربکس ساخت خود، نسبت به یک ولوو با موتور کامنز و گیربکس الیسون هم مدل و هم کارکرد، پس از چند سال کارکرد، قیمت حداقل ۳۰ درصد پایین‌تر را دارد (این ویژگی آمریکایی‌ها است که بجز انتخاب‌های داخلی خودشان شرکت های دیگری را قبول ندارند).
ولوو در تولید کابین‌های لوکس و خوب بسیار عالی است و یکی از رقبای اصلی پیتربیلت و کنورث در آمریکا است و می‌توان یکی از دلایلی که ولوو توانست در آمریکا موفق باشد را همین کابین‌های بسیار خوب و با کیفیت با پرچ‌های فولادی دانست.
کامیون VNL در ایران
قصه ورود کامیون VNL به ایران بسیار بحث‌برانگیز است، کامیونی آمریکایی که با توجه به کابین و دماغ‌دار بودن اصلاً مناسب برای جاده‌های ایران نیست، اما داستان اینطور بوده که چندی سال پیش یکی از شرکت‌های جزیره قشم بنا به هر دلیل تعدادی وی ان ال را به جزیره وارد کرد، تعدادی از وی ان ال ها هنوز در این جزیره حضور اما سه یا چهار عدد از آن‌ها وارد کشور شدند و پلاک ملی و سند رسمی دریافت کردند.
همه این تعداد کامیون‌ها، وی ان ال ۲۰۰۰ بودند که از اولین نسل‌های مستقل شده ولوو از دیگر برندهای آمریکایی یعنی وایت بحساب می‌آمدند.
با توجه به ممنوعیت پلاک شدن کامیون‌های آمریکایی و ممنوعیت واردات در آن زمان، این کامیون‌ها را با برچسب ولوو ان هاش که چندی قبل در ایران وارد و تولید شده بودند، مزین کرده و بعنوان ان هاش به اداره ثبت برده و به هر طریقی بود، خوشبختانه پلاک را دریافت کردند. نکته جالب ماجرا این جاست که هنوز عده زیادی بر این عقیده هستند که این کامیون‌ها وی ان ال نبوده و ان هاش های ولوو هستند، اما ان هاش فقط برچسب و آرم روی این کامیون‌ها نصب شده است.
ولوو VNL یکی از آن ها که می‌توان گفت تمیزترین نمونه این تعداد وارد شده است، در این مقاله مورد بررسی قرار داده‌ایم. نسخه دیگر آلبالویی رنگ است و دیگری که با پلاک دیده شده با کاربری کمپرس ده‌چرخ دیده و سفید رنگ بوده است (البته بسیار عجیب است که چطور بر روی کامیونی با این حجم کابین و کاپوت، باکس کمپرس نصب کردند، احتمالاً با همان نسخه‌های ان هاش در اشتباه هستند).
موتور و گیربکس
پیشرانه این نسخه موتور ۱۶ لیتری ۶۰۰ اسب بخاری کامینز بوده که به دلیل اینکه لوازم این مدل اصلاً در ایران موجود نیست، مالک موتور دیترویت ام ۱۱ را روی این ماشین نصب کرده که نسبت به کامینز خرابی کمتری دارد و راحت‌تر لوازم مصرفی آن یافت می‌شود. گیربکس این ماشین گیربکس ۸ دنده اور دار فولر بوده که بسیار گیربکس خوب و مقاومی است و با موتور کامینز و دیترویت هم خوانی خوبی نیز دارد.
کابین
نکته بسیار جالب این کامیون کابین فوق‌العاده بزرگ و راحت است. کابین‌های کامیون‌های آمریکایی در چند کلاس متفاوت با توجه به اندازه سقف، طول کابین و طول کاپوت تقسیم‌بندی می‌شوند که کابین این کامیون از نظر طول فول سایز بحساب می‌آید و طول ۲۶۲ سانتی متر و عرض ۲۱۵ سانتی متر را دارد، اما از نظر ارتفاع کابین هنوز دو مدل بزرگ‌تر از این نوع کابین وجود دارد. کدگذاری این کابین با عدد ۷۴۰ انجام می‌شود.
ولوو VNL به صورت کلی این کامیون آپشن یا امکانات خاصی ندارد. در اصل این ویژگی کامیون‌های آمریکایی است که آپشنال بودن کامیون خیلی اهمیتی برای رانندگان آمریکایی ندارد و بر همین اساس تا همین چند سال پیش هیچ سنسور و آپشن و راداری بر روی هیچ یک از برندهای آمریکایی نصب نمی‌شد. سیستم تعلیق محورها و اتاق فنر است ولی کامیون به گفته راننده نرمی قابل قبولی دارد.
