آلفارومئو میتو یا هیوندای ولستر ، نبرد کوچولوهای مغرور بازار

مقدمه

شاید خیلی ها بگویند که مقایسه آلفارومئو با هیوندای مثل مقایسه تیم ملی فوتبال ایتالیا و کره جنوبی است و نتیجه اش حتی قبل از سوت آغاز مسابقه مشخص میباشد! اما نه خودروبانک اهل پیش داوری است و نه هیوندای آن خودروساز دست پا بسته ی سالهای دور؛ چه بسا مشابه برد تاریخی کره جنوبی برابر ایتالیا در جام جهانی 2002 این بار هم یک شگفتی رخ بدهد و محصول هیوندای به پیروزی دست یابد! البته منصفانه تر بود که مدل توربو ولستر را در مقابل میتو قرار دهیم اما از آنجایی که در سرزمین اصلی فقط نمونه تنفس طبیعی این به اصطلاح کوپه آسیایی قابل خریداری است ما هم از همین مدل دعوت نمودیم تا در مقابل رقیب خوشنام اروپایی اش قرار گیرد. هر دو اتومبیل دارای جذابیت های جوان پسندانه، ابعاد کوچک و قیمت هایی نسبتاً نزدیک به هم هستند؛ پس همه چیز برای یک رقابت داغ آماده است.

طراحی ظاهری

به نظر میرسد این دو اتومبیل خاص ترین طراحی را در میان خودروهای زیر 150 میلیونی بازار دارند. اول به سراغ میهمان شرقی مان برویم. دماغه ولستر شباهت هایی با برادر بزگترش یعنی جنسیس کوپه (فیس لیفت) دارد که البته این شباهت در حدی نیست که با یکدیگر اشتباه گرفته شوند. چراغ هایی عصبانی با این جلوپنجره بزرگ و فرورفتگی های سپر، حالتی پرخاشگر و تهاجمی به اتومبیل بخشیده اند. روی کاپوت نیز دو عدد هواکش قرار گرفته که همانطور که حدس میزدیم صرفاً جنبه تزئینی دارند. "اصلاً موتور 1.6 تنفس طبیعی هود کاپوت میخواهد چه کار؟!" با رسیدن به کناره خودرو به جالب ترین بخش طراحی ولستر میرسیم، جایی که وجود سه درب (یکی در طرف راننده و دو تا در جهت مخالف)، ستون های B غیر موازی و شیب سقف، نظر هر بیننده ای را به خود جلب مینماید. گلگیرهای پف کرده و رینگ های 18 اینچی رنگ آمیزی شده نیز در افزایش جذابیت این قسمت تاثیر بسزائی داشته اند. طراحی جانبی ولستر برای افرادی که از صندلی های پشتی استفاده نسبتاً زیادی دارند و همزمان به ستون های عقب رفته و درب های کشیده ی اتومبیل های کوپه نیز علاقه مندند انتخاب را ساده کرده. چرا که سمت راننده به همین شکل میباشد و در طرف دیگر سرنشینان عقبی میتوانند به راحتی (و در ناحیه امن خیابان) سوار و پیاده شوند. اما با رسیدن به قسمت انتهائی اتومبیل با قیافه ای اسپرت و در عین حال عجیب و غریب روبرو میشویم که در آن چراغها در فرورفتگی گلگیرها و صندوق جای گرفته اند و اگزوزهای دوگانه در میانه ی یک سپر مسابقه ای خودنمایی میکنند. در حقیقت هیوندای، برای خلق ولستر محافظه کاری را به طور کامل کنار گذاشته و با ریسک بالایی جایگزین مدل تیبورون را طراحی کرده است. البته باید اعتراف کرد که ریسکشان هم جواب داده و بسیاری از جوانان با این چهره ارتباط خوبی برقرار کرده اند.

نگاهی هم به مسافر اروپایی مان بی اندازیم. میتوان گفت که تنها نقطه مشترک ظاهری میان میتو و ولستر در همین خاص بودنشان خلاصه شده و به غیر از این مورد هیچ گونه وجه تشابهی در الگوهای طراحی این دو پیدا نخواهید کرد. شاید وقتی اولین بار با میتو روبرو شوید، این چشمان گرد و نوک باریک شما را به یاد جغد سپید بی اندازد! اما چهره اصیل و هارمونی بی نظیر خطوط این بچه آلفا، به غیر از ماشین باز ها نظر هنر دوستان را نیز به خود جلب نموده است. ضمناً کیفیت بالای رنگ و مونتاژ، در کنار دقت به ریزه کاری هایی مثل فریم دور چراغ ها اتومبیل را زیباتر از آنچه که هست نشان داده اند و این سپر های اسپرت به شما گوشزد میکنند که گول ظاهر آرامم را نخورید! در نمای کناری بدلیل طول کم خودرو از شلوغ کاری پرهیز شده و درب های بزرگ و سنگین میتو به ساده ترین شکل به انتها کشیده شده اند. رینگ های 17 اینچی نیز از نظر سایز و شکل و شمایل کاملاً به بدنه ی تخم مرغی اش می آیند. و در انتها با چراغ هایی گرد و قیافه ای هماهنگ با دماغه روبرو میشویم که شاید قیمت نسبتاً گران این هاچ بک پر ادعا را به ما یادآوری نکند اما اصالت کلی آلفارومئو را مثل تمامی قسمت ها، حفظ نموده است.

با توجه به اینکه دو اتومبیل از الگوهای طراحی کاملاً متفاوتی بهره میبرند نمیتوان یکی را به طور قطع برنده رقابت دانست. انگار بخواهیم یک انگشتر دلربا (میتو) را با یک ساعت اسپرت و جذاب (ولستر) مقایسه کنیم که کار سختی است. اما اگر پیش زمینه های ذهنی و اعتبار برندها را کنار بگذاریم باید گفت که ولستر با طراحی پر جذبه تر موفق شده خود را در بازه ای گرانتر از برچسب قیمتی اش نشان بدهد و از فاکتور زیبایی به عنوان یک برگ برنده اصلی در فروش استفاده نماید، در صورتیکه اکثر خریداران میتو نه به خاطر زیبایی بلکه بدلیل سایر ویژگی ها (از جمله کیفیت، اعتبار برند و پیشرانه) جذب این محصول میشوند. هرچند که با وجود این قضاوت ما طرفداران طرح های هنری و فانتزی بدون شک ظاهر اصیل میتو را ترجیح خواهند داد.

طراحی داخلی

داخل این دو اتومبیل نیز هماهنگ با ظاهر بیرونی طراحی شده. کابین ولستر حالت مدرن و به روزی دارد که حس هیجان را در دل انسان زنده مینماید. کلید استارت در مکانی نا متعارف در میانه ی کنسول مرکزی واقع شده و سایر خطوط داشبورد مثل دو بال به طرفین این قسمت کشیده شده اند. ولی تمامی این خلاقیت ها نتوانسته کیفیت متوسط قطعات را مخفی کند و حتی قبل از لمس متریال خشک بکار رفته در کابین میتوانید به صرفه جویی صورت گرفته توسط هیوندای پی ببرید. اما داخل میتو در کنار جنبه های اسپرتی به سبک کلاسیک هم اهمیت داده شده و حاصل کار به شکلی متفاوت از هیوندای جذابیتش را به رخ میکشد. کیفیت قطعات نیز مناسب است و قطعاً در مقابل ولستر نمره ی بهتری بدست می آورد. خطوط کلی داشبورد و کنسول میانی حالتی ساده تر از کابین هیوندای دارند اما پشت آمپر و روکش فیبرکربنی این هاچ بک ایتالیایی هیجان انگیزتر از محصول کره ای از آب درآمده. با توجه به کلاس و سایز هر دو اتومبیل، فقط سرنشینان جلوئی فضای کافی در اختیار دارند اما روی صندلی های عقبی نیز مسافرین کوتاه تر از 180 سانت بدون نیاز چندانی به تمرین های یوگا میتوانند سر جای خود مستقر شوند(!) و افراد با قد کمتر از 170 سانت، حتی راحتی نسبی را نیز تجربه خواهند نمود. البته با توجه به طول و عرض و فاصله ی محورهای بیشتر در ولستر جای پا در هیوندای بیشتر است؛ اما بدلیل شیب انتهایی سقف اوضاع تماس سر در این اتومبیل نیز نمره ی خوبی بدست نمی آورد. با گشودن درب صندوق آلفارومئو، همانطور که از ابعادش انتظار داشتیم محفظه ی کوچکی پیش رویمان قرار گرفت که البته تا حدودی کار را راه می اندازد اما در مورد ولستر حجم صندوق از آنچه که تصور میشد بهتر بود و حتی برای سفرهای بیرون شهر هم میتوانیم تا اندازه ای روی قسمت حمل بار حساب باز کنیم.

آپشن های رفاهی و ایمنی

آلفا رومئو آپشن های زیادی را درون میتو جای داده که نسبت به یک هاچ بک کوچک مناسب اما با توجه به قیمت متوسط ارزیابی میشود. از جمله این امکانات میتوان به ایربگ های کامل (جلو / جانبی / پرده ای)، انواع سیستم های ترمز و پایداری شامل ABS , DSC , EBD , ASR , HBA , VDC , CBC و HILL-HOLDER ، تهویه مطبوع خودکار با قابلیت تنظیم دوگانه، سیستم Start-Stop ، پدال های تعویض دنده در پشت فرمان، کلید DNA آلفا که امکان انتخاب سه حالت رانندگی (نرمال / شرایط آب و هوایی مختلف / اسپرت) را در اختیار راننده قرار میدهد ، گرمکن صندلی های جلو، سانروف چند حالته، برف پاک کن و چراغ های اتوماتیک، آینه الکترو کرومیک، کیت پنچر گیری و مواردی از این دست اشاره کرد. البته همانطور که گفتیم جای خالی برخی آپشن ها مثل صندلی برقی "حداقل برای راننده"، کیلس و... برای خودرویی در این رده قیمتی تا حدودی احساس میگردد که البته چندان هم آزار دهنده نیست.

اما به سراغ محصول کره ای برویم. در ولستر نیز گزینه هایی مثل 6 عدد کیسه هوا، ترمز و پایداری شامل ABS , BAS , VSM , ESC و ..، صندلی برقی راننده ، تهویه مطبوع اتوماتیک، کیلس و استارتر دکمه ای، دوربین دنده عقب، سقف پانوراما بهمراه سانروف برقی، نمایشگر بزرگ، گرمکن صندلی های جلو و .. به چشم میخورند که هرچند به نسبت قیمت کافی است اما باز هم نمره کامل را بدست نخواهد آورد. البته ناگفته نماند که در مدل های 2016 آپشن هایی مثل پدل شیفتر ، سنسور باران و فرمان سه حالته نیز اضافه شده اند و لیست آپشن ها را تکمیل تر از قبل نموده اند.

ضمناً هر دو اتومبیل 5 ستاره ایمنی موسسه EuroNCAP را در اختیار دارند و خیالمان از بابت امنیت آسوده است.

قیمت و هزینه های نگهداری

در حال حاضر آلفاموتور (وارد کننده رسمی محصولات آلفارومئو) نمونه 2016 میتو را در بازار کشورمان ارائه نمی دهد و مدل های یک ساله بسیار سالم و تمیز این خودرو نیز در حوالی 125 میلیون تومان یعنی مشابه قیمت یک ولستر صفر کیلومتر معامله میگردند. پس تا اینجای کار مشکل خاصی وجود ندارد و طرفداران ستاره ی میلانی میتوانند بجای ولستر نو یک میتو کارکرده مشابه صفر را خریداری نمایند. اما در بحث هزینه های نگهداری داستان رنگ و بوی کاملاً متفاوتی به خود میگیرد. به عنوان مثال مالک آلفارومئو برای 2 دوره سرویس اخیر رقمی در حدود 1.5 میلیون تومان به نمایندگی پرداخت کرده در حالی که این رقم در مدت مشابه برای هیوندای کمتر از 500 هزار تومان بوده است. شاید بگوئید که با توجه به تفاوت کیفیت، این قضیه تا حدودی (البته نه به این شدت!) طبیعی خواهد بود، اما به هر حال میزان اختلاف هزینه ها به قدری است که میتواند در انتخاب تاثیرگذار باشد. در حقیقت برای داشتن ولستر، جور کردن مبلغ اولیه کافی است اما برای لذت بردن از میتو میبایست علاوه بر مبلغ خرید، درآمد ماهیانه مناسبی هم داشته باشیم! شاید خیلی ها این قضیه را جدی نگیرند اما شخصاً افرادی را میشناسم که به دلیل عدم آگاهی از همین موضوع ساده پس از مدتی مجبور شده اند با پذیرش ضرر افت قیمت (که در مورد محصولات آلفا نسبتاً هم زیاد است) از خیر اتومبیل محبوبشان بگذرند و آنرا به فروش بگذارند. ضمناً در مورد گستردگی خدمات پس از فروش نیز محصولات کره ای در کشورمان شرایط بسیار بهتری دارند.

پیشرانه و توانایی های حرکتی

خوب تا اینجای کار اوضاع خیلی بر وفق مراد ایتالیائی ها پیش نرفته و میتو با دست کم گرفتن حریف دارد بازی را واگذار میکند! اما مسابقه هنوز تمام نشده و تازه به بخش مورد علاقه آلفا یعنی توانایی های حرکتی رسیده ایم. جایی که کمپانی میلانی ده ها سال قبل از تاسیس هیوندای به ساخت اتومبیل های مسابقه ای مشغول بوده و در ترشح ادرنالین ید طولانی دارد. پیشرانه های انتخاب شده برای میتو بسیار متنوعند؛ از موتور مشابه با جولیتا گرفته تا دیزلی و چند مدل دیگر. اما زیر کاپوت میتو مورد تست یک موتور 4 سیلندر 1.4 لیتری (حجم دقیق 1368 سی سی) مجهز به توربوشارژر و سیستم مولتی ایر قرار گرفته که با تفاوت هایی نسبت به انجین جولیتا توان کمتری ارائه میدهد. حداکثر قدرت تولیدی در این پیشرانه 135 اسب بخار (در مدل های 2015 حدود 140 اسب) میباشد که در دور موتور 5000 بدست می آید. این عدد برای قدرت نمایی چندان عالی به نظر نمیرسد اما وقتی نگاهی به وزن 1135 کیلوگرمی و گشتاوری که در حالت دینامیک به 206 نیوتن متر (در دور 1750) میرسد می اندازیم اوضاع فرق میکند. همین وزن سبک تر باعث شده که میتو حداقل در شتاب اولیه اختلاف زیادی با جولیتا نداشته باشد و با شتاب حدود 8.4 ثانیه ای فقط 0.6 ثانیه دیرتر از برادر بزرگش به مرز 100 کیلومتر دست یابد. یک گیربکس 6 سرعته دوکلاچه هم تحت فرمان راننده قرار گرفته تا انتقال قدرت از موتور به سمت چرخ های جلوئی با راندمان بالایی صورت پذیرد. ضمناً میتو قادر است تا 215 کیلومتر بر ساعت به افزایش سرعت خود ادامه دهد که برای این کوچولوی دوست داشتنی عدد مناسبی است.

اما در سمت دیگر میدان هیوندای ولستر 1.6 لیتری (1591 سی سی) تنفس طبیعی قرار گرفته که بدون استفاده از پرخوران 128 اسب بخار را در دور 6300 از پیشرانه استخراج مینماید. البته این عدد به اسب های میتو خیلی نزدیک است و امید های ولستر را زنده نگاه داشته. اما با توجه به وزن سنگین تر (حدود 1.2 تن) و گشتاور نه چندان عالی 157 نیوتن متری که تازه همین مقدار هم در دور موتور بالا (4850 دور در دقیقه) بدست آمده دیگر نمیتوان شانسی برایش قائل شد. با این انجین معمولی کار خاصی هم از دست گیربکس 6 سرعته ولستر بر نمی آید و در نتیجه پشت فرمان با شتابی بهتر از 11.5 ثانیه برای رسیدن به عدد 100 مواجه نمیشویم. ضمناً حداکثر سرعت نیز در حوالی 190 کیلومتر بر ساعت میباشد. البته نمونه 2016 این زیبا روی کره ای با موتور GDI و مجهز به گیربکس دوکلاچه در کشورمان عرضه شده که با قدرت بالاتر (138 اسب بخار قدرت و 167 نیوتن متر گشتاور) و سرعت تعویض دنده بهتر، راندمان بالاتری از خود نشان میدهد و حدود 1.2 ثانیه سریعتر از این یکی به سرعت 100 خواهد رسید. اما حتی آن مدل هم نه تنها یارای رقابت با میتو را نداشته بلکه حتی در مقابل برخی از سدان های هم قیمت نیز پرچم سفید را بالا برده است!

در مورد مصرف سوخت ، کمپانی سازنده عدد 5.6 لیتر به ازای 100 کیلومتر پیمایش در حالت ترکیبی را برای میتو اعلام نموده که با بنزین های وطنی و بخصوص در حالت رانندگی پویا (Dynamic) رسیدن به این عدد تقریباً محال است. هیوندای نیز در شرایط مشابه مصرفی برابر 7.8 لیتر (برای مدل تزریق مستقیم سوخت 6.4 لیتر) را برای ولستر اعلام کرده. پس نماینده ی کره به جز دردسرهای نگهداری کمتر، هیچ برتری در بخش پیشرانه و توانایی های حرکتی از خود نشان نداد و امتیاز این قسمت بدون تردید به میتو خواهد رسید.

تجربه رانندگی

داخل هر دو اتومبیل در ابتدا کمی احساس تنگی و خفگی میکنید اما پس از مدت کوتاهی به این قضیه عادت خواهید کرد و سپس میتوانید از ابعاد جمع و جور و تسلط مناسبی که به جلو و طرفین دارید لذت ببرید. البته دید پشت سر هیچ کدامشان تعریفی ندارد! فرمان میتو خوش دست تر است و با دقت کم نظیری حس اطمینان را به راننده منتقل مینماید. سیستم تعلیق مک فرسون جلو و چند بازوئی عقب این آلفارومئو کاملاً اسپرت بوده و ضربات حاصل از دست انداز های وطنی را با بیرحمی تمام به سرنشینان منتقل مینماید. بدلیل ارتفاع کم خودرو و سپرهای بلند و کشیده میتو رانندگی در تهران کمی دشوار است و به غیر از خشکی تعلیق، همواره باید مواظب برخورد زیر سپر به سرعت گیرها و یا اختلاف سطح ها باشیم. ضمناً در حالت رانندگی نرمال و All Weather واکنش های پدال گاز تاخیر محسوسی دارد و کندی عملکرد گیربکس و لگ توربو تا حدودی روی اعصاب میرود؛ اما وقتی توسط کلید DNA که در جلوی دسته دنده تعبیه شده حالت رانندگی را به Dynamic تغییر میدهیم اتومبیل جان تازه ای گرفته و تازه به یک آلفارومئو واقعی تبدیل میگردد! حالا هم گیربکس آماده باش تر از قبل شده و هم دور موتور با سرعت بالاتری به رد لاین نزدیک میشود؛ فرمان هم سنگین تر و خلاصه همه چیز برای لذت از رانندگی فراهم گشته. البته با تمامی این صحبت ها از یک پیشرانه ی 135 اسبی که با بنزین های ناگوارای کشور پیوند خورده توقع معجزه نداریم اما سیستم مولتی ایر آلفارومئو و گشتاور عالی که از دور 1750 در اختیار داریم شتابگیری میتو را در شرایط کاملاً برتری نسبت به محصول هیوندای قرار میدهد. پس بهتر است با ولستر و یا حتی اتومبیل های کمی قویتر سر به سر این فلفل ریزه میزه نگذارید، چرا که در غیر این صورت از تند و تیزی اش غافلگیر خواهید شد. هندلینگ و پایداری میتو نیز لبخند رضایت را بر لبان راننده جاری میسازد و اتومبیل در حرکات مارپیچ هدایت پذیر و قابل کنترل است. ترمز ها هم عملکرد قرص و محکمی دارند و بلافاصله پس از اراده شما سرعت اتومبیل را به صفر نزدیک مینمایند.

اما پشت فرمان ولستر تمامی تصوی که از دیدن این ظاهر تهاجمی در ذهن ساخته بودید از بین میرود. گویی ولستر فقط با پوشیدن لباس مسابقه ادای ماشین های اسپرت را در آورده بود. در شروع حرکت با پاسخ چندان سریعی از جانب پدال گاز روبرو نمیشویم و پس از دور گرفتن موتور نیز همچنان خبری از فرو رفتن در صندلی ها نیست. البته نه اینکه پیشرانه ولستر از پس خودش بر نیاید یا عملکرد کند و کسالت آوری داشته باشد، اما با توجه به توقعی که از این سگمنت داریم انتظاراتمان برآورده نشد. در واقع به نظر میرسد طرفداران نمونه ی تنفس طبیعی ولستر (بخصوص مدل MPI) مجبورند به سایر ویژگی هایش دل خوش کنند. البته این نکته هم ناگفته نماند که با توجه به برخورد کمتر زیر سپر با زمین و سیستم تعلیق اندکی نرم تر هیوندای، میتوانیم با خیال آسوده تری در خیابان های پر تنش تهران سرعت بگیریم. عملکرد گیربکس هم نرم و روان اما با کمی تاخیر در هنگام تعویض دنده ها همراه بود که البته در مدل دوکلاچه بهبود یافته است. در مورد پایداری نیز هرچند پشت فرمان میتو اعتماد به نفس بالاتری داشتیم اما ولستر هم با هندلینگ خوب و قدرت کنترل مناسب به خوبی به زمین چسبیده و بازی با فرمان این کوپه شرقی لذت بخش است. ترمزها نیز هرچند عالی نیستند اما به خوبی از پس توان پیشرانه بر می آیند.

نتیجه گیری

خوب اگر بخواهیم خیلی منطقی و اصطلاحاً ریاضی به قضیه بنگریم هیوندای ولستر با طراحی خشن تر، هزینه های نگهداری مناسب تر و فضای داخلی بیشتر در مقابل میتو پرشتاب و با کیفیت برنده خواهد شد! اما قرار نیست همیشه با منطق ریاضی همه چیز را بررسی کنیم چرا که با این فرمول حتی تویوتا پریوس کارآمد تر از لامبورگینی اونتادور خواهد بود! در واقع میتوان این گونه به قضیه نگاه کرد که میتو با این روح آلفا که در کالبد خود نهفته لذت رانندگی بیشتری ارائه میدهد و برای جوانانی که به سراغ اتومبیل های این کلاس میروند مواردی مثل شتاب و قابلیت های دینامیکی مهم تر از فضای بار و یا جای پای سرنشین عقبی است. پس اگر از پس هزینه های نگهداری میتو بر می آیید و حوصله دردسرهایی که در مقاله به آنها اشاره شد را دارید قطعاً از این گوهر ایتالیایی لذت بیشتری خواهید برد؛ اما اگر بدنبال اتومبیلی جذاب با کاربردهای بیشتر و دردسرهای کمتر هستید و باخت از یک سدان خانوادگی شما را عصبانی نمیکند، نماینده هیوندای را انتخاب نمائید؛ امیدواریم با ارائه نمونه ی توربو ولستر در سرزمین اصلی، لذت و هیجان هم در کنار سایر خوبی های این اتومبیل چشم نواز قرار گیرد که در این صورت کار میتو سخت تر از امروز خواهد شد.

در پایان ضمن تشکر از آقایان علی موسوی (مالک آلفارومئو) و کوشان صالحی (مالک هیوندای) توجه شما را به صفحه مشخصات کلی و آپشن های میتو و ولستر جلب مینمائیم.