مقدمه
دورانی بود که با مبلغی در حدود 40 الی 60 میلیون تومان می شد به گزینه هایی مانند هیوندای سوناتا، آزرا و تویوتا کمری فکر کرد. این دوران خیلی دور نیست و همه ی ما آن زمان را به یاد داریم اما در سالهای اخیر بازار خودروی کشورمان دستخوش تغییراتی شد که حالا در چنین بازه ی قیمتی اگر قصد خرید خودروی صفر کیلومتر را داشته باشید یا باید به چند گزینه ی محدود وطنی بسنده کنید و یا یکراست به سراغ چینی هایی بروید که حتی معلوم نیست تا همین فردا بر روی خط تولید باشند یا نه؟ در این بین محصولات تولیدی توسط خودروسازان داخلی نیز افت کیفی شدیدی را دارند و معدود محصولاتی همچون دنا نیز که در این رنج قیمتی قرار دارند بر روی پلتفرمی بسیار قدیمی یعنی همان سمند ساخته شده اند ضمن اینکه چنین محصولی از نظر آپشن ها و طراحی نیز یارای رقابت با چینی ها را ندارد. اما در میان خودروهای داخلی یک گزینه هست که همچنان کیفیت خود را حفظ کرده و تحت استانداردهای جهانی تولید می شود. این خودرو خودرویی نیست جز رنو لوگان و برادر هاچ بکش یعنی ساندرو. لوگان همواره به دلیل امکانات رفاهی بسیار کم و طراحی ظاهری که کاملا متعلق به یک دهه پیش است مورد انتقاد قرار داشته است اما رنو ساندرو که از ظاهری به روز تر بهره مند است توانست از همان روزهای اول عرضه، فروش خوبی را تجربه کند. اما در این میان شرکت ایران خودرو اقدام به عرضه ی خودرویی نیمه کراس اوور و نیمه هاچ بک از شرکت دانگ فنگ چین کرد تا بتواند با رنو ساندرو رقابت کند. ما نیز تصمیم گرفتیم این دو خودرو را در برابر یک دیگر قرار دهیم تا ببینیم آیا رنو ساندرو می تواند از پس این حریف چینی بربیاید یا نه؟ نکته ای که در مقدمه باید ذکر کنم این است که اینجانب به عنوان نگارنده با توجه به سابقه ای که در کار مکانیکی دارم دید بسیار بدی نسبت به خودروهای چینی دارم و حتی یک تویوتا کرولای ۱۹۹۲ را به گران قیمت ترین خودروی چینی ترجیح می دهم. در این تست نیز حقیقتا با دید مثبتی به سراغ H30 کراس نرفتم. اما از آنجایی که در گروه خودروبانک، ما تست درایو ها را نه بر اساس سلایق شخصی بلکه با رعایت بیطرفی انجام می دهیم، زحمت نگارش بخش های نقد طراحی خارجی و داخلی هر دو خودرو را دوست عزیزم آقای مهندس فربد امینی بر عهده گرفتند.
طراحی ظاهری
دو خودرو را برای عکاسی در کنار یک دیگر قرار می دهیم. ساندرو تا حدودی مرتفع تر به نظر می رسد و ظاهری تخم مرغی شکل از نیم رخ دارد. طراحی رنو کاملا ساده، اقتصادی و فارغ از هر گونه زرق و برقی است. البته این طراحی در مقایسه با تندر بسیار بهتر و زیباتر است و دیگر از آن خطوط تیز ساده خبری نیست. لازم به ذکر است که طراحی تندر به سال 2005 بر می گردد ولی ساندرو و فیس لیفت تندری که قرار است ایران خودرو تا چند وقت دیگر وارد بازار کند به سال 2008 بر می گردد. در نمای جلو، سایز بزرگ چراغ ها نخستین چیزی است که جلب توجه می کند. جلو پنجره ی ساده نیز نکته ی خاصی ندارد و شبیه همان جلوپنجره ی تندر است. طراحی سپر جلو در مقایسه با تندر بهتر شده و یک توری بزرگ در میان آن وجود دارد که هوای مورد نیاز رادیاتور را تامین کند. در نمای جانبی گلگیرهای پف کرده و درهای بزرگ را از بارزترین بخش ها باید به حساب آورد که همین درهای بزرگ ورود و خروج از خودرو را برای سرنشینان بسیار آسان کرده اند. طرح رینگ های 5 پر ساندرو نیز در مقایسه با رینگ های تندر زیباتر است و با یک نگاه به شما حس حرکت را به شما منتقل می کند. در نمای عقبی اما شاهد شباهت هر چه بیشتر ساندرو با تندر هستیم. چراغ های بزرگ عمودی تقریبا هیچ جذابیتی ندارند و قرار گرفتن نورافکن عقب در یک سمت سپر نیز چندان حرکت زیبایی نبوده. اما از طرفی طراحی چراغ های عمودی ساندرو به گونه ای است که ممکن است در شب و از فاصله ی دور آن را با هیوندای i30 اشتباه بگیرید. البته طرح کلی سپر راضی کننده است. سایز برف پاک کن عقبی نیز بزرگ است که این مورد پوشش و کارایی بسیار خوبی را در بهبود دیدی عقب خودرو فراهم می کند. بخشی که ساندرو در آن نا امید کننده عمل کرده است کیفیت رنگ پایین در رنگ های تیره است. اگر ساندروی سفید و یا نقره ای خریداری کنید مشکلی نخواهید داشت اما نمونه ی مورد آزمایش که دارای رنگ مشکی بود کیفیت رنگ پایینی داشته و در یک نقطه از درب عقب بلند شدگی رنگ اتفاق افتاده بود.
به سراغ دانگ فنگ می رویم. طراحی آن به وضوح سعی کرده نکات و جزییات بیشتری را در مقایسه با ساندرو ارائه کند و کاملا در نقطه ی مقابل ساندرو است. در نمای جلو طرح چراغ ها و چیدمان داخلی آن ها بیشتر به خودروهای روز شبیه است و البته نکته ی مثبت آن را نیز باید استفاده از چراغ های روشنایی در روز ال ای دی دانست. جلو پنجره نیز از دو نوار کرومی تشکیل شده است که آرم دانگ فنگ را در میان خود جای داده اند. سپر جلو نیز نکته ی خاصی ندارد و همانند ساندرو دو عدد پروژکتور گرد در آن تعبیه شده اند با این تفاوت که قرار گرفتن یک نوار نقره ای رنگ در زیر سپر H30 کراس توانسته نمای روبروی این خودرو را اسپرت تر از ساندرو نشان دهد. نمای جانبی را باید اوج بی سلیقگی چینی ها در طراحی این خودرو دانست. خودرو حالت کشیده و نازیبایی دارد و در این میان زه سیاه رنگ بزرگی که در اطراف گلگیرها نصب شده بسیار جلب توجه می کند. این زه ابعاد بزرگی دارد و اصلا با ابعاد خود خودرو سازگاری ندارد و شاید بهتر بود در خودرویی با سایز تویوتا پرادو بکار می رفتند. سایز کوچک رینگ ها نیز به این نقص طراحی دامن زده و آن را تشدید می کند. بخش دیگری که ای کاش چینی ها توجه بیشتری به آن می کردند حاشیه ی پنجره ها است. حاشیه ی شیشه های درب جلو و عقب خودرو به رنگ سفید است اما شیشه ی مثلثی عقبی حاشیه ای سیاه رنگ دارد و گاه این احساس منتقل می شود که این شیشه ی کوچک بعدا و به صورت غیر فابریکی روی خودرو نصب شده است. البته در خودروهایی که به رنگ مشکی باشند، این نکته خوشبختانه به چشم نخواهد آمد و در خودروهای سفید رنگ هم با چسباندن بر چسب های مشکی می توان به زیبایی این خودرو افزود. در نمای عقب H30 کراس را نمی توان خودروی خیلی زیبایی دانست اما حداقل از ساندرو بهتر عمل کرده است. در مورد چراغ های عقب نظر نگارنده این است که اگر نوار بالایی حذف می شد حتی طراحی عقب می تواست بهتر هم باشد. اما دو نکته نیز در این بخش وجود دارند. یکی قرار گرفتن آرم خودرو در یک قاب مشکی رنگ است که چندان نمای زیبایی را پدید نیاورده است و گویی طراحان تاکید بی موردی را روی آرم خودرو داشته اند. مورد دیگر نیز طرح سپر است که یک سری خطوط کرکره مانند در بخش پایینی آن کار شده اند که خیلی قشنگ نیست. در کل اگر بخواهیم در مورد طراحی این دو خودرو نظر دهیم باید گفت ساندرو فارغ از هرگونه زیبایی، جذابیت و زرق و برق طراحی شده است اما نتیجه ی نهایی آن ترکیب حداقل مناسبی است اما دانگ فنگ H30 کراس با آنکه نکات ریز و جزییات بیشتری در طراحی دارد و طرح آن به خودروهای روز بیشتر شبیه است اما نمای کلی آن را واقعا نمی توان زیبا دانست و این اجزا هماهنگی کمتری با یکدیگر دارند.
طراحی داخلی
با وارد شدن به کابین رنو ساندرو خود را در فضایی کاملا آشنا خواهید یافت که همان تندر است. البته بخش های کوچکی دستخوش تغییر شده اند همانند کلید های قرار گرفته بر روی داشبورد مرکزی که بجای آنکه همانند تندر مستطیلی شکل باشند بیضی شکل هستند. تغییری کوچکی هم در چیدمان کنترلر های مربوط به سیستم ایرکاندیشن داده شده است. پشت آمپر ها نیز کاملا مشابه با تندر اتوماتیک هستند و زمینه ی سفید آنها نیز در زیبایی بیشتر نشان دهنده ها تاثیر گذاشته است. مورد مثبت دیگر روکش پارچه ای صندلی ها است که کیفیت خوبی دارد. برای متفاوت شدن این خودرو با تندر طراحی داخلی درها نیز تغییر کرده است و با رنو سیمبل مشترک بوده که در مقایسه با تندر بسیار بهتر شده است. فضای سرنشینان عقبی هم بسیار عالی است و سه سرنشین بزرگسال به راحتی در عقب ساندرو جا می شوند. برای سرنشین وسط عقب نیز کمربند ایمنی سه نقطه ای پیش بینی شده است که نکته ی بسیار مثبتی است. کمربند سه نقطه ای در H30 کراس نیز موجود است اما همانند پژو 206 از خود صندلی بیرون میاید اما در ساندرو این کمربند همانند برخی از مدل های کیا اسپرتیج به سقف خودرو متصل است که کارایی بهتری را ارائه می کند. نکته ی منفی تندر نود که همان محل قرار گیری شیشه بالابر ها است در ساندرو نیز همچنان به قوت خود باقی است. برای سرنشینان عقب هم دریچه ی خروج سیستم تهویه تعبیه شده است که در زیر صندلی های جلو قرار دارند و به سختی قابل رویت هستند. حجم صندوق عقب نیز بسیار مناسب است و معادل ۳۲۰ لیتر است. ضمن اینکه با تا کردن صندلی های عقبی می توان این حجم را تا ۱۲۰۰ لیتر افزایش دهید. همچنین ساندرو مجهز به دو عدد ایربگ برای سرنشینان جلو است.
فضای داخلی H30 کراس در مقایسه با ساندرو طراحی بسیار بهتری دارد به خصوص اینکه از یک نمایشگر در کنسول مرکزی هم استفاده شده است. طرح نشان دهنده ها هم از سه دایره تشکیل شده است. فرمان خودرو بر خلاف ساندرو که کاملا پلاستیکی است از چرم مصنوعی پوشیده شده است. البته ناگفته نماند که کیفیت چرم فرمان و پلاستیک های کابین اصلا مناسب نیست و کاملا حس چینی بودن و بی کیفیتی را به شما منتقل می کند. دستگیره های درها نیز به طرز عجیبی کوچک هستند. مورد بعدی روکش صندلی های این خودرو است که طراحی سوراخ سوراخ داشته و بیشتر ما را به یاد کفش های ورزشی انداخت. در خصوص فضای داخلی دانگ فنگ به لطف فاصله ی محوری بیشتر خود فضای پای بیشتری را ارائه می کند. وجود سانروف و تهویه ی خودکار هم از دیگر نکات مثبت این خودرو هستند. مورد دیگر هم فضای داشبورد بسیار کوچک این خودرو است که طراحی شکل آن نیز همین فضای کوچک را غیر کاربردی تر کرده است که در تصاویر موجود در گالری می توانید آن را مشاهده کنید که حتی یک تبلت 10 اینچی نیز در آن جا نمی شود!
فضای صندوق عقب نیز بیشتر از ساندرو و معادل ۴۱۷ لیتر است و با خواباندن صندلی های عقبی به ۱۱۳۷ لیتر می رسد.
قوای فنی
رنو ساندرو در بخش فنی کاملا مشابه با تندرو ۹۰ اتوماتیک است و همان موتور و گیربکس سود می برد. موتور این خودرو از سری K4M رنو و ۱.۶ لیتری ۴ سیلندر است. موتور ساندرو می تواند 105 اسب بخار قدرت و 140 نیوتون متر گشتاور را تولید کند. این موتور در میان موتورهای فرانسوی به دوام بالا شهرت دارد ضمن اینکه خوشبختانه در صورت بروز مشکل نیز قطعات یدکی با کیفیتی برای این موتور در بازار موجود است.
گیربکس خودرو نیز با نمونه ی مورد استفاده در رنو مگان و لوگان اتوماتیک یکسان است و از نوع چهار سرعته ی خودکار مجهز به تیپ ترونیک است. در ساندروی خودکار مکانیزم دریچه ی گاز نیز از حالت سیمی به برقی تغییر یافته است.
با بالا زدن کاپوت دانگ فنگ H30 کراس اما با صحنه ی آشنایی مواجه می شویم. ایران خودرو از همان پیشرانه ی آشنای TU5 متعلق به پژو 206 تیپ 5 در این خودرو استفاده کرده است. این پیشرانه ی 16 سوپاپ 1.6 لیتری هم می تواند 105 اسب بخار قدرت و 142 نیوتون متر گشتاور را تولید کند. گیربکس این خودرو نیز چهار سرعته ی خودکار است که گفته می شود ساخت آیسن ژاپن است. موتور TU5 از نظر قدرت و گشتاور کمی بهتر از موتور تندر است ضمن اینکه این موتور نیز در میان موتورهای دیگر پژو که در ایران وجود دارد یکی از بهترین ها است. وجود این موتور در H30 کراس را هم باید یکی از نکات مثبت این خودرو دانست. چون با توجه به تشابه این موتور با بسیاری دیگر از محصولات ایران خودرو دیگر نگرانی از بابت تامین قطعات و تعمیرات نخواهید داشت ولی خوب یاد صحبت یکی از دوستان افتادم که تعمیرکار خودروهای سنگین بود و می گفت دانگ فنگ در بین مکانیک ها به دنگ و فنگ مشهور است.
تجربه ی رانندگی
ساندرو در هنگام رانندگی تقریبا هیچ تفاوتی با تندر نود ندارد. تسلط راننده با توجه به این که در ارتفاع بالایی قرار گرفته است بسیار عالی است و همه ی زوایای خودرو را در کنترل خود دارید. دسته دنده ی بسیار بزرگ و بد شکل ساندرو را در حالت درایو قرار داده و عملکرد موتور و گیربکس نیز هماهنگ و مناسب است و از تقه ها و ضربات گیربکس اتوماتیک پژو 206 در آن خبری نیست. تعویض دنده نیز حتی در مقایسه با مگان هوشمند تر و به موقع انجام می شود. نرمی خودرو نیز قابل قبول است شما را در مسافت های طولانی خسته نخواهد کرد. شتاب گیری خودرو نیز با توجه به حجم 1.6 لیتری و چهار دنده بودن گیبرکس مناسب و راضی کننده است. در انتهای کورس پدال گاز نیز یک کلید قرار دارد که در صورت تخته کردن پدال گاز یک دنده ی معکوس برایتان انجام می دهد.
اکسل یک تکه ی عقب ساندرو اگرچه سادگی زیاد و هزینه ی پایینی دارد و سواری نرمی را نیز در مقایسه با سایر هاچ بک ها به ارمغان آورده است اما باید گفت با داشتن اکسل یک تکه نباید خیلی سر پیچ ها به این خودرو فشار آورد چون ممکن است عقب خودرو از کنترل خارج شود. هر چند در این بین فکر کردن به سه ستاره ی ایمنی دریافت شده از Euro NCAP می تواند آرامش بخش باشد.
در پشت فرمان H30 کراس حس بهتری پشت فرمان وجود دارد. ضمن اینکه فرمان نیز خوش دست تر است. هماهنگی بین موتور و گیربکس آن نیز کمی بهتر از ساندرو است و تعویض دنده ها کمتر احساس می شود. گیربکس این خودرو فاقد حالت تیپ ترونیک است اما به جای آن حالت اسپرت و برفی نیز موجود است. یک کلید اضافی نیز با نام O/D در اچ سی کراس وجود دارد که با فشردن آن دنده از ۳ بالاتر نخواهد رفت. این کلید در هنگام پایین امدن از سرپایینی ها بکار میاید و افزایش سرعت خودرو در سراشیبی جلوگیری می کند. این در حالی است که در گیربکس ساندرو تنها یک حالت برفی پیش بینی شده است. عملکرد این کلید حالت برف در هر دو خودرو مشابه است و با فشردن آن شروع حرکت با دنده ی ۲ انجام می شود تا شاهد هرزگردی چرخ ها نباشیم. نکته ی منفی ساندرو را باید طراحی بد اهرم دنده دانست و نکته ی بد دانگ فنگ هم وجود لقی در اهرم تعویض دنده است. به نوعی هر دو خودرو در قسمت اهرم تعویض دنده نظر مثبت تیم آزمایش را جلب نکردند. تعویض دنده ها در H30 Cross نرم تر از ساندرو انجام می شود و اتاق تکان های بسیار کمتری دارد. البته گویا این نرمی در ازای از دست دادن شتاب به دست آمده است چون در تست شتاب صفر تا صد کیلومتر نتوانستم به عددی بهتر از ۲۳ ثانیه دست پیدا کنم. شاید یکی از دلایل شتاب کند H30 Cross ضرایب دنده ی این خودرو باشد چون شتاب گیری خودرو تنها در دنده ی یک خوب است و پس از آن عقربه ی سرعت سنج به کندی پیش می رود. مورد آزار دهنده ی دیگر هم نفوذ زیاد صدای موتور در دورهای بالا به داخل کابین است. اما در خصوص صدای محیط عایق بندی مناسبی صورت گرفته و ای کاش عایق بندی بین موتور و اتاق نیز خوب انجام می شد. H30 Cross هم مجهز به ایربگ سرنشینان جلو است اما این خودرو به ایربگ جانبی هم مجهز شده است اما خوب عملکرد ایمنی این خودرو توسط مراجع اروپایی و یا امریکایی مورد ارزیابی قرار نگرفته است.
در زیر می توانید شتاب صفر تا صد کیلومتر دانگ فنگ H30 Cross را مشاهده کنید (لطفاً دقت کنید که این تست در شهر زنجان با ارتفاع از سطح دریا 1600 متر انجام شده است و فشار هوا باعث عملکرد ضعیف خودرو می شود. لذا ممکن است شما در شهرهای مختلف کشور به عدد متفاوتی نسبت به این تست دست پیدا کنید. همچنین هر دو خودرو در آب بندی زیر 2 هزار کیلومتر بوده و شرایط خودروها نیز می تواند فاکتور موثری در نتیجه تست باشند.):
در خصوص هندلینگ نیز این H30 Cross است که پیروزی را از آن خود می کند و خودرویی خوش دست تر از ساندرو حس می شود و از آن گیجی عقب ساندرو در آن خبری نیست. گرچه ساندروی مورد تست ما دارای لاستیک های با عرض 205 میلی متری بود که هندلینگ را کمی بهبود بخشیده بودند اما بالاخری تعویض لاستیک تا حدی می تواند ضعف سیستم تعلیق را جبران کند و همچنان توصیه می کنیم که به خودروهایی چون تندر و ساندرو سر پیچ ها خیلی فشار نیاورید و سرعت ایمن را رعایت کنید. ترمزهای H30 Cross هم گرچه در هر چهارچرخ دیسکی هستند اما در تست ترمز، ساندرو با وجود ترمز کاسه ای در محور عقب توانست کمی زودتر متوقف شود.
نتیجه گیری
فارغ از این که قیمت پایین تر H30 Cross در مقایسه با ساندرو برگ برنده ی مهمی در دستان این خودرو است اما اگر فاکتور قیمت را کنار بگذاریم باید اعتراف کرد که ساندرو هرچه باشد دستپخت گروه رنو نیسان و خودرویی کم هزینه برای اقشار متوسط است که در دراز مدت قطعا مراجعه ی کمتری به تعمیرگاه ها خواهید داشت اما از طرفی نکاتی همچون نبود حتی برف پاک کن تناوبی در این خودرو نیز هنگامی که مبلغ پرداختی برای این فکر می کنید کمی آزار دهنده است. منتهی از نظر نگارنده حداقل نکته ی مثبت ساندرو می تواند همین ۳ ستاره ی ایمنی و تولید تحت لیسانس آن زیر نطر خود رنو باشد. در دانگ فنگ قطعا در ازای بهای پرداختی آپشن های بیشتری را دریافت خواهید کرد ولی به شرطی که مواردی هم چون بازار دست دوم نه چندان قابل پیش بینی و کیفیت پایین مونتاژ و مهم تر از همه عدم تست ایمنی توسط مراجع معتبر اروپایی را نیز مد نظر قرار دهید. در پایان هر چند انتخاب بین این دو گزینه تا حدودی به بودجه ی شما و نگاه شما و انتظارات شما از خودرو بستگی دارد اما تیم آزمایش رنو ساندرو را به دلایلی همچون ایمنی بالا، کیفیت ساخت خوب و بازار دست دوم مناسب به عنوان برنده ی این مقایسه اعلام می کند. در پایان گروه خودروبانک از مالکان خودروها آقایان امیررضا ذبیحیان و فربد امینی بابت در اختیار قرار دادن وقت و خودروها تشکر می کند.
| مشخصات فني |
| مدل | رنو ساندرو | دانگ فنگ H30 کراس |
| پيشرانه | چهار سیلندر خطی | چهار سیلندر خطی |
| حجم موتور | 1598 سی سی | 1587 سی سی |
| حداکثر قدرت | 105 اسب بخار در 5750 دور بر دقیقه | 105 اسب بخار در 5750 دور بر دقیقه |
| حداکثر گشتاور | 140 نیوتون متر در 3750 دور بر دقیقه | 142 نیوتون متر در 4000 دور بر دقیقه |
| شتاب رسمي | 15.2 ثانیه در روز آزمایش | 23 ثانیه در روز آزمایش |
| مصرف سوخت ترکيبي | 8.3 لیتر در هر صد کیلومتر | 7.4 لیتر در هر صد کیلومتر |
| وزن | 1146 کیلوگرم | 1230 کیلوگرم |
| قيمت | 54 میلیون تومان | 49 میلیون تومان |
