تندر 90 اتوماتیک – خوب بد زشت!

مقدمه

ممکن است باور نکنید ولی زمانی بود که ماشین های اتوماتیک در کشورمان اصلاً محبوب نبودند! به غیر از قیمت بالاتر در هنگام خرید، مشکلات دیگری از قبیل پیچیدگی و هزینه زیاد تعمیرات در کنار کندی شتاب و عدم وجود لذت رانندگی اکثریت مردم را به سمت خرید خودروهای دستی هدایت مینمود. البته بخشی از این مسائل هنوز هم سر جای خودش باقی مانده اما خیلی چیزها تغییر کرده است. مثلاً با ترافیک امروز شهرهای شلوغ لذت رانندگی گاهی به زجر تبدیل میشود و حالا با زانو درد ناشی از ساعت ها رانندگی و کلاچ گرفتن عشق دنده کشی بین درصد زیادی از مردم از بین رفته! ضمناً گیرباکس های جدید هم نسبت به گذشته پیشرفت زیادی داشته اند و حداقل در اتومبیل های گران قیمت توانسته اند شتاب و لذت را در کنار راحتی حفظ نمایند.

البته ما امروز به سراغ یک اتوماتیک ارزان قیمت و نسبتاً قدیمی آمده ایم که هنوز نقص های زیادی در مقابل نمونه ی دنده ای دارد اما به هر حال به نظر بسیاری، این نقطه ضعف ها در مقابل راحتی بیشتر اهمیت چندانی نخواهند داشت. پس با خودربانک همراه باشید تا در کنار هم ببینیم آیا تندر90 مجهز به جعبه دنده ی خودکار ارزش پرداخت حدود 10 میلیون تومان پول بیشتر نسبت به نمونه ی دنده ای را دارد و اگر پاسخ مثبت است در برابر سایر رقبای اتوماتیک بازار چند مرده حلاج است؟

معرفی

اکنون که تندر90 در بازه قیمتی در حدود 39 تا 49 میلیون تومان (بسته به گیربکس) عرضه میشود و مورد استقابل عموم هم قرار میگیرد شاید یادآوری این مسئله خنده دار باشد؛ اما زمانی قرار بود این خودرو در مدل کم آپشن (یا بهتر است بگوئیم بی آپشن!) جایگزین پیکان گردد! البته در همان زمان هم در شرایطی که سمند در حدود 2 برابر و پژو پارس نزدیک به 3 برابر پیکان ارزش گذاری میشدند ارائه ال90 با این قیمت غیر ممکن به نظر میرسید. شاید بدنه ی ساده و حجم موتور مشابه و نبود آپشن های رفاهی در مدل پایه باعث شده بود که برخی این خودرو را با پیکان اشتباه بگیرند اما دیری نگذشت که تولید کنندگان و مونتاژ کاران وطنی فهمیدند که در صورت ارائه محصول اقتصادی داچیا با این قیمت منصفانه، فروش سایر اتومبیل های داخلی با مشکل مواجه خواهد گردید! بنابراین در نهایت این خودرو نیز بر طبق رویه همیشگی و مشابه تمامی اتومبیل های کشور با قیمتی فراتر از ارزش واقعی به دست مصرف کنندگان رسید. البته بماند که این مسئله کاملاً با هدف از تولید لوگان در تناقض بود اما ما دیگر به این چیزها عادت کرده ایم! بگذریم؛ در هر صورت این خودروی بی ادعا خیلی زود جایش را در دل مردم باز کرد و آنقدر خوبی داشت که توانست با وجود واردات چینی های خوش خط و خال همچنان بسیاری از طرفدارانش را حفظ نماید.

طراحی ظاهری

در مورد چهره تندر90 چه میشود گفت؟! نه تازه وارد است که کسی با ظاهرش نا آشنا باشد و نه کوچکترین خلاقیتی در طراحی اش به کار رفته که بتوانیم روی آن مانور بدهیم! اما چه کنیم؛ بر طبق سنت خودروبانک میبایست تمامی قسمت ها مورد بررسی قرار گیرد. در نمای جلو چراغ هایی که برای بدنه کمی کوچک به نظر میرسند در کنار سقفی بلند و سپری ساده قیافه ی تندر را کاملاً معمولی و ارزان قیمت نشان داده اند. از زاویه کناری هم ستون های متمایل به خط عمود حالت کلی اتومبیل را جعبه ای شکل نموده و در مورد درب ها و شیشه های جانبی به نظر میرسد از خط کش شابلن دار مخصوص کودکان برای طراحی استفاده شده است!! حتی رینگ های 15 اینچی خودرو که البته از نوع آلومینیومی هستند کمک چندانی به بهبود قیافه ی تندر نکرده اند؛ هرچند که به هر حال وجودشان بهتر از نبودنشان میباشد. و در انتها نیز با یک صندوق عقب بلند و چراغ هایی کله قندی(!) روبرو میشویم که همانند تمامی زوایای تندر90 از کمبود هیجان و خلاقیت رنج میبرد. شاید بگوئید ما زیادی سخت گرفته ایم و از یک خودرو قدیمی نباید توقع بیشتری داشت اما اتومبیل های قدیمی بسیاری وجود دارند که از این یکی خیلی زیباترند و در بین رقبای امروزی نیز ماشین های خوش قیافه تری در بازار یافت میشوند. خوب بعد از این همه ایراد گرفتن از ظاهر تندر بد نیست خوبی هایش را هم بگوئیم چرا که همین طراحی نه چندان دلربا نکات مثبتی هم دارد. اول اینکه این بدنه با هدف ارزان سازی در تولید اینقدر ساده ترسیم شده، پس میتوان نتیجه گرفت که صرفه جویی های تندر بیشتر در ظاهرش اتفاق افتاده و این بهتر از آن است که مثل پژو RD و یا برخی از محصولات چینی باطن اتومبیل دچار ارزان سازی گردد! ضمن اینکه همین سادگی در تلفیق با هماهنگی مناسب خطوط بدنه باعث شده چهره ی اتومبیل خیلی دیر تکراری شود و با گذشت زمان حتی بیشتر هم به دل هوادارانش بنشیند. ستون های بلند و بدقواره تندر نیز باعث افزایش کارایی فضای داخلی اتومبیل شده اند، به شکلی که شما معمولاً در خودرویی با این طول نمیتوانید همچین فضای سری در اختیار داشته باشید. همچنین فضای صندوق عقب هم کاملاً جادار در نظر گرفته شده و برای نیازهای معمول یک خانواده کافی به نظر میرسد. گذشته از همه این ها لوگان از نظر امنیت شرایط نسبتاً مطلوبی دارد و این خودرو موفق شده در سال 2005 سه ستاره ایمنی از موسسه معتبر EURO-NCAP بدست بیاورد. اما به هر حال اگر توقع دارید که این موارد مثبت با زیبایی همراه باشند تندر90 نظر شما را جلب نخواهد کرد. حتی با وجود اینکه مالک دستی به سر و روی اتومبیل مورد تست کشیده و با تغییراتی از قبیل تعویض آینه های جانبی و رنگ آمیزی دستگیره ها و نصب دیفیوزر سپر عقب تا حدی از بی روحی بدنه کاسته اما همچینان باید گفت که تندر از نظر جذابیت بصری در مقابل اکثر رقبا حرف چندانی برای گفتن نخواهد داشت.

طراحی داخلی

در داخل هم به دنبال قطعات لوکس یا طرحی زیبا و جسورانه نگردید چون در این صورت کاملاً نا امید خواهید شد. داشبوردی زمخت ساخته شده از پلاستیک خشک با طرحی که بیشتر مناسب ماشین های نیمه سنگین است تا سواری، چشمان شما را اصلاً نوازش نخواهند داد. تودری ها و سایر قسمت های کابین نیز شباهتی به یک ماشین 40، 50 میلیونی ندارند و فضای داخلی از نظر ظاهر (و نه کیفیت باطنی) با اتومبیل های ارزانتر از خود قابل مقایسه است. همانند بیرون خودرو در داخل هم تفاوت زیادی بین تندر E2 معمولی با نمونه ی اتوماتیک دیده نمیشود؛ مگر در موارد جزئی مثل رنگ نشانگرهای پشت آمپر و وجود اهرم تعویض دنده اتوماتیک که البته این یکی هم بویی از ظرافت و زیبایی نبرده است.

در مورد ارگونومی، طراحان در بسیاری از قسمت ها اصول کلی را رعایت نموده اند اما در برخی موارد عملکرد متوسط و یا کمی پائینتر از متوسط را به نمایش گذاشته اند. جدای از همه اینها با اینکه تندر های قدیمی از داشبورد بی سر و صدایی برخوردار بودند و اتومبیل جوان مورد تست هم فعلاً همینطور مینمود، اما با تحقیق بیشتر متوجه شدیم که داشبوردهای جدید از نظر متریال و مونتاژ کمی با افت کیفی مواجه شده اند و زودتر از برادران مسن ترشان به سر و صدا می افتند. اما از خوبی های کابین هم غافل نشویم. مثلاً ماندگاری قطعات هنوز هم نسبت به بسیاری از هم قیمت ها مناسب است و اتومبیل به این زودی ها با خرابی های عجیب مواجه نخواهد شد. ضمناً علیرغم صندلی های خشک تندر که در سفرهای طولانی سواری را کمی خسته کننده میکنند، فضای پا و سر در این خودرو برای تمامی سرنشینان مناسب است و دید به اطراف هم به غیر از پشت سر اتومبیل کافی به نظر میرسد.

به طور خلاصه در تندر90 زیبایی کاملاً فدای ارزان سازی و ماندگاری و فضای مفید شده که این امر همواره موافقان و مخالفان خود را داشته و خواهد داشت.

پیشرانه و سیستم انتقال قدرت

موتور تندر90 اتوماتیک نیز مثل اکثر قطعاتش با نمونه دنده ای مو نمیزند. در واقع یکی از نکات قوت این اتومبیل همین انجین قابل اعتماد و نسبتاً قدرتمند است که برای این بدنه ی نه چندان سنگین کافی و کارآمد به نظر میرسد. پیشرانه ای 4 سیلندر با 16 سوپاپ و حجم 1.6 لیتر که بسیار نزدیک به همان پیشرانه ی مگان 1600 میباشد؛ با این تفاوت که مگان با استفاده از برنامه پردازش متفاوت و سیستم زمانبندی متغیر سوپاپ و چند تغییر دیگر توانسته نیروی بیشتری از موتور استخراج نماید. اما پیشرانه L90 هم اصلاً ضعیف نیست و با قدرتی برابر 105 اسب بخار در دور 5750 و گشتاوری معادل 140 نیوتن متر در دور 3750 در میان رقبای خود حرف هایی برای گفتن خواهد داشت.

البته علیرغم یکسان بودن پیشرانه های مدل دنده ای و اتومات، بدلیل قدیمی بودن گیرباکس 4 سرعته خودکار و وزن سنگین تر، توانایی های حرکتی نمونه ی اتوماتیک با افت نسبتاً محسوسی مواجه شده و عدد اعلامی 11.7 ثانیه برای شتاب صفر تا 100 خبر از کاهشی 1.5 ثانیه ای نسبت به تندر دنده ای میدهد. اما در مورد حداکثر سرعت تفاوت خاصی میانشان وجود ندارد و هر دو قادرند تا حدود 175 کیلومتر بر ساعت به افزایش سرعت خود ادامه دهند. ضمناً همانطور که انتظار میرفت مدل اتوماتیک از نظر مصرف سوخت هم شکمو تر است و برای پیمایش 100 کیلومتر در حالت ترکیبی به 8.3 لیتر بنزین احتیاج خواهد داشت که این یعنی 1.4 لیتر بیشتر از نمونه ی منوال. (البته میزان مصرف با توجه به ارتفاع و ترافیک و کیفیت بنزین معمولاً بیش از عدد اعلامی خواهد شد که در مورد این اتومبیل هم همین اتفاق افتاده است) این اعداد و ارقام هرچند نسبت به تندر دنده ای ضعیف تر هستند اما در مقایسه با سایر اتوماتیک های این بازه ی قیمتی رضایت بخش میباشند.

آپشن های رفاهی و ایمنی

تجهیزات تندر 90 حتی در فول ترین مدل هم در مقایسه با تازه وارد های چینی چنگی به دل نمیزند. در حقیقت امکانات پایه و ابتدایی مثل شیشه ها و آینه های برقی گرمکن دار به همراه ایربگ راننده و سرنشین و ترمزهای ABS و EBD (چهارکاناله) برای اتومبیل های امروزی دیگر آپشن خاصی به حساب نمی آیند. اگر بخواهیم دقیق تر بنگریم هم موارد دیگری مثل سیستم ضد سرقت (ایموبلایزر)، رینگ های 15 اینچی آلومینیومی، مه شکن جلو و عقب، قابلیت تنظیم چراغ های جلو از داخل و کامپیوتر سفری نیز در تندر 90 وجود دارند که حدقل نیاز های معمولی شما را پاسخ خواهند داد اما باز هم جای آپشن های زیادی در اتومبیل خالی است. البته "ایران خودرو" در صفحه معرفی تجهیزات محصول خود به گزینه های فوق العاده جذاب دیگری مثل سپر همرنگ با بدنه! آینه روی آفتابگیر و کفپوش و این جور چیزها نیز اشاره کرده که بعد از مطالعه آنها اشک شوق از چشمانمان جاری گردید! (البته احتمالاً دلیل اشاره به این موارد این است که تندرهای کم آپشن قدیمی تر حتی از همین گزینه های ساده نیز بهره ای نبرده بودند)

تجربه‌ی رانندگی

بالاخره وقت استارت اتومبیل فرا رسید. پشت فرمان با توجه به ابعاد (طول 4250، عرض 1740 و ارتفاع 1525 میلیمتر) و شیشه های بلند تندر، دید به جلو و طرفین کافی است اما بلندی صندوق عقب و پهنای زیاد ستون C تسلط به پشت اتومبیل را کاملاً محدود نموده؛ با توجه به موتور 105 اسب بخاری و بدنه ی 1155 کیلوگرمی نگرانی خاصی بابت نسبت قدرت به وزن اتومبیل نداریم و تنها نگرانیمان از بابت عملکرد جعبه دنده میباشد. چرا که هم تعداد دنده هایش کم است و هم با گیرباکس لگد پران 206 تیپ 6 قطعات مشترک فراوانی دارد. بالاخره اهرم دنده "که گویا در قرون وسطی طراحی شده" را در حالت D قرار داده و سعی میکنیم با حداکثر توان، خودرو را به راه بی اندازیم. شتابگیری اولیه تندر کاملاً معمولی است اما درعین حال با حالتی نرم از جا کنده میشود. با افزایش سرعت عملکرد اتومبیل بهبود یافته و حالا کمبود خاصی از نظر قدرت (البته در سطح توقعی که از این خودرو میرود) احساس نمیکنیم. جعبه دنده هم به موقع تعویض دنده ها را انجام میدهد و در هنگام معکوس کشیدن هم عملکرد راضی کننده ای دارد. با وجود تشابهات بسیار زیاد گیرباکس DP2 این اتومبیل با جعبه دنده AL4 پژو 206 ، دنده ها در هنگام سبک و سنگین شدن رفتار آرام تر و نرم تری دارند و به نظر میرسد بهینه سازی صورت گرفته در برخی قسمت ها و تغییراتی که در واحد پردازش گیرباکس (TCU) انجام شده تقه های معروف پژوئی را کاهش داده است. وجود تیپ ترونیک هم برای اتومبیلی قدیمی و نسبتاً ارزان قیمت نکنه ی مثبتی به حساب می آید. ترمز ها نیز علیرغم اینکه در قسمت عقب کاسه ای میباشند قابل اعتماد به نظر میرسند و تا حد مناسبی از پس جمع و جور کردن اتومبیل بر می آیند. شاید اصلی ترین مشکل تندر90 در هنگام رانندگی پر سرعت، ارتفاع زیاد شاسی و بلندی اتاقش باشد که مرکز ثقل اتومبیل را بالا برده و به وقت فرمان دادن های سریع و عبور از پیچ های تند حس عدم پایداری را به راننده و سرنشینان القا مینماید که البته این حس چندان هم کاذب نیست و بهتر است اصلاً روی این مسئله ریسک نکنید! هرچند همین مورد باعث شده تا بتوانید با تندر90 در برخی مسیرهای خارج جاده ای که ناهمواری شدیدی ندارند، همپای بعضی از کراس اوور های ضعیف دیفرانسیل جلو حرکت نموده و مشکل چندانی از بابت گیر کردن کف اتومبیل و یا برخورد سر سرنشینان با سقف نداشته باشید.

در مورد نرمی و راحتی سواری نیز باید بگوئیم که با توجه به اینکه حواس 5گانه انسان در ترکیب باهم یک پردازش کلی را حاصل مینمایند به نظر میرسد کیفیت سواری تندر پشت کابین خشک و نازیبا و صدای نسبتاً زیاد موتور (البته در دورهای بالا) پنهان شده و از این رو سواری اتومبیل خشن تر از واقعیت به نظر انسان میرسد. اما اگر با دور موتور پایین رانندگی کنید و طراحی داخلی را نادیده بگیرید متوجه خواهید شد که سیستم تعلیق تندر چندان هم بد نیست و در کنار دوام بالا نرمی نسبتاً قابل قبولی را ارائه مینماید. ضمناً اگر صندلی ها راحت تر بودند این قضیه حتی بهتر هم نمود پیدا میکرد. راستی یکی از نکات منفی این اتومبیل که البته در اکثر 4 سیلندرهای کم حجم تا حدودی درد مشترک است، افت توان محسوس به هنگام استفاده از کولر میباشد که در مورد تندر این مسئله کمی شدید تر از میزان مورد انتظار احساس گردید. اما گذشته از تمامی نکات یاد شده فوق، در یک جمع بندی کلی قدرت موتور و قابلیت های حرکتی این خودرو دیفرانسیل جلو قابل قبول ارزیابی شد. از نظر کیفیت کلی و میزان خرابی ها نیز با سوالی که از تعدادی از مشتریان قدیمی تر تندر90 پرسیدیم اکثریت رضایت خود را از بابت تعداد مراجعه به تعمیرگاه اعلام نمودند، هر چند که تعدای هم بر ایرادات برقی و مشکل کنیستر و مواردی از این قبیل تاکید داشتند.

جمع بندی کلی

تندر90 اتوماتیک از خیلی جهات شبیه به مردهای قدیمی است! مثلاً با اندام متوسط و لباس های معمولی که به تن کرده مشخص است که به ظاهر اهمیتی نمیدهد و این کارها را سوسول بازی میداند! جالب تر اینکه مثل اکثر مردهای قدیمی با روشن شدن کولر نیز رابطه ی خوبی ندارد! اما گذشته از همه این ها همچنان صفات مردانه اش را حفظ کرده و از این رو میتوانید به آن اعتماد کنید. میشود مدت ها به همراهش در جاده و خیابان رانندگی کرد و نگران خرابی های عجیب و غریب هم نبود. شاید با این خصوصیات اخلاقی پایه شیطنت نباشد و با کمبود آپشن و تعادل ضعیفش کمی شما را نا امید کند، اما بدون شک رفیق نیمه راه نخواهد بود. سواری اش قابل قبول و فضای کابینش مناسب است و از نظر توانایی های حرکتی نیز هرچند در مقایسه با نمونه دنده ای افت زیادی کرده اما همچنان از پس خودش برمی آید.

پس تندر90 اتوماتیک برای کسانی که کیفیت فنی خوب و ماندگاری بالا را به هر چیز دیگری ترجیح میدهند انتخاب مناسبی خواهد بود. در حقیقت اکثر دارندگانش موافقند که خوبی های تندر به بدی ها و زشتی هایش میچربد. ضمن اینکه با این پول گزینه های چندانی هم پیش روی شما قرار ندارد. اما در هر صورت با اندکی افزایش سرمایه ممکن است چینی های پر آپشن و زیباتر بازار، علیرغم تمامی حرف هایی که پشت سرشان هست نظر شما را به سمت خودشان برگردانند.

در پایان ضمن تشکر و قدردانی از آقای "رامتین اکبری" که وقت و اتومبیلشان را جهت تهیه مقاله در اختیار گروه خودرو بانک قرار دادند، توجه شما را به صفحه مشخصات تندر90 جلب مینمائیم.