کورونت یکی از خودروهای تولیدی داج از زیرمجموعه‌های کرایسلر است که از دهه 1950 میلادی بر خط تولید این شرکت قرار داشت و تا میانه‌های دهه 1970 میلادی طی هفت نسل مختلف به تولید رسید. آنچه در ادامه این مقاله از خودروبانک می‌خوانید، معرفی یک دستگاه داج کورونت سدان مدل 1969 (نسل پنجم/1965-1970) است که ضمن اعمال تغییرات فنی و ظاهری بسیار، در شرایط بسیار خوبی نگهداری می‌شود.
کورونت: نامی دشوار برای ایرانی‌ها
این حقیقت که ایرانی‌ها بیشتر مواقع با بیان صحیح کلمات خارجی مشکل دارند، پدیده جدیدی نیست. اما نام کورونت به سادگی افراد بی‌دقت را در دام می‌اندازد. Coronet با تلفظ صحیح و دقیق "کُو-رُو-نِت" نام یک نوع تاج به خصوص است که قرن‌ها پیش در اروپا بیشتر افراد فرهیخته و نام‌آور بر سر می‌گذاشتند و با تاجی که شاهان بر سر داشتند از دیدگاه طراحی تفاوت‌های جزئی بسیار دارد.
این نام در ایران از سوی بسیاری به اشتباه "کُرنِت" تلفظ می‌شود که نمی‌توان این بار ایراد چندانی به عوام گرفت چراکه دیده شده است نویسندگان تخصصی حوزه خودرو در بسیاری از موارد آن را به اشتباه کورنت خطاب کرده و در مقاله‌های خود نیز به اشتباه نگاشته‌اند.
حتی شخص نگارنده شخصاً با فردی رو‌به‌رو شدم که این نام را با اشتباه فاحش "کُوروِت" (نام یکی از مدل‌های مطرح شورولت) خطاب کرده و اعتقاد داشت که هم داج و هم شورولت مدلی با نام یکسان کوروت به تولید رسانده‌اند!
اما اینجا وقت اصلاح اشتباهات گذشته و فراگیری اسم ورسم صحیح کورونت و آشنایی مختصر با گذشته است خودرو دوست داشتنی و کمیاب آمریکایی است.
کورونت چیست؟
کورونت یکی از مدل‌های سایز متوسط کمپانی داج (و نه دوج) است که از سال 1949 بر خط تولید قرار گرفت. این مدل در زمان تولید خود تا سال 1955 پرآپشن‌ترین خودرو کمپانی به شمار می‌آمد اما از آن سال به بعد به کم‌آپشن‌ترین خودرو بدل شد. همچنین از سال 1965 تا پایان تولید در سال 1975 کلاس خودرو به سایز متوسط نیز تغییر پیدا کرد.
گونه تولید محدودی از نسل چهارم کورونت با نام سیلور چلنجر (چلنجر نقره‌ای) تولید شد که همانطورکه از نامش بر می‌آید، تنها با رنگ نقره‌ای به بازار عرضه شد و این اولین باری بود که کمپانی داج از کلمه "چلنجر" در یکی از مدل‌های تولیدی خود استفاده کرد. این نام بعدها در سال 1970 به یکی از برترین و تاریخ‌سازترین خودروهای آمریکایی عصر کلاسیک، داج چلنجر، اختصاص یافت که در ایران نیز بسیار محبوب است.
در طی تولید هفت نسلی کورونت، به دلیل اوج‌گیری و شکوفایی صنعت خودرو آمریکا در آستانه دهه 70 میلادی، برترین و قدرتمندترین و ارزشمندترین نسل تولیدی این خودرو مربوط به نسل پنجم (1965-1970) است که از جذاب‌ترین طراحی و قدرتمندترین پیشرانه‌ها بهره برد. خودرو مورد بررسی خودروبانک نیز یک نمونه سدان مدل 1969 است که از این قائده مستثنی نیست.
نمای خارجی
"کاملا قوطی کبریتی" توصیف نویسندگان حوزه خودرو از چنین سبک طراحی است. طراحی که خود یانکی‌ها آن را Boxed (جعبه‌ای) خطاب می‌کنند. خطوط تیز و شکسته در جای جای خودرو موج می‌زند اما آنچه اول از همه جلب توجه می‌کند، رنگ‌آمیزی زرد/مشکی خودرو و لوگو نسبتاً بزرگ Super Bee بر دو طرف گلگیرهای عقب است. سوپر بی یا "اَبَر زنبور" نام یکی از آپشن‌های برتر کرایسلر است که بر تعداد محدود از کوپه‌های قدرتمند ساخت زیرمجموعه‌های این کمپانی از جمله چارجر، کورونت، دارت، رودرانر، GTX و ... ارائه شد. سری Super Bee به دلیل ارائه در تیراژ محدود و بالاترین رده قدرتی در طی زمان به عنوان یک سری بخصوص از خودروها با نام سری سوپر بی‌شناخته شدند که ارزش مادی و معنوی بسیار زیادی دارند. مالک این کورونت نیز به منظور ایجاد جلوه بصری بهتر، رنگ فابریک را به زرد/مشکی سوپر بی نمونه‌های کوپه تغییر داده است.
نمای جلو نیز یکی از بزرگ‌ترین تغییرات را به خود دیده است. جلوپنجره کاملاً با خودرو داج چارجر مدل 1969 جایگزین شده و درنتیجه چهار چراغ گرد و ثابت جلو حالا به چراغ‌های مخفی بدل شده‌اند که با وجود برهم زدن جلوه کلاسیک خودرو، تغییری مثبت به شمار می‌آید. همچنین کاپوت نیز به یک هواگیر (Air Grabber) بزرگ مجهز شده که در نمونه‌های کوپه کورونت موجود بود و حال جلوه نزدیک‌تری به نمونه‌های کوپه به این خودرو می‌بخشد.
در گذر از نمای جانبی با ریم‌های آلومینیومی اسپرت سوراخ‌دار GT Wheel، برجستگی عضلانی گلگیرهای عقب که از حوالی ستون B آغاز شده و تا انتهای خودرو ادامه می‌یابد، یکی دیگر از جاذبه‌های بصری کورونت است. این برجستگی در برخی دیگر از مدل‌های داج و کرایسلر نیز تکرار شده و تقریباً یکی از امضاهای شناسایی طراحی کرایسلر میان سایر خودروسازان آمریکایی به شمار می‌آید.
نمای انتهایی خودرو با دو چراغ سه بخشی قرار گرفته در یک پنل یکپارچه عرضی تیره رنگ به همراه دو لوله اگزوز که همانند مدل سوپر بی بصورت مستقیم از بخش میانی خودرو بیرون زده‌اند، تکمیل می‌شود. شاید طراحی نمای عقب هم همانند نمای جلو ساده به نظر برسد اما گرافیک چراغ‌ها و زاویه خمش پنل عقب ظاهری منحصر به فرد را به نمایش می‌گذارند که تحلیل آن تا چند دقیقه نگاه را به خود خیره نگه می‌دارد.
نمای داخلی
با وجود همه سادگی در نمای داخلی خودروهای آمریکایی دهه‌های 60 و 70 میلادی، تلاش شده است تا نمای داشبورد کورونت کمی دلبازتر جلوه کند. فرمان کورونت سدان از نوع سه شاخه با نیم حلقه کرومی به عنوان کلید بوق یادآور طراحی پیش از دهه 70 است. نشانگرهای پشت فرمان به صورت عرضی در یک خط قرار گرفته‌اند و همگی شکلی مستطیل مانند دارند. این نشانگرها از چپ به راست به ترتیب نشان‌دهنده ولتاژ خروجی دینام، نشانگر میزان سوخت، سرعت‌سنج و مسافت‌سنج، نشانگر دمای پیشرانه و ساعت آنالوگ می‌شود. کلیدهای کنترلی چراغ‌های جلو، میزان روشنایی پنل داشبورد (آپشنی که از گذشته‌های بسیار دور در خودروهای آمریکایی به صورت استاندارد عرضه می‌شد)، فلاشر، برف پاک‌کن و شیشه‌شور نیز در ابعاد قابل توجه و نسبتاً بزرگ بر زیر کنسول نشانگرها و در دسترس راننده قرار گرفته‌اند. شاید جالب‌ترین بخش داشبورد، قرارگیری کلیدهای سیستم تهویه بر بالای مرکز داشبورد باشد که رو به پایین قرار گرفته‌اند و طراحی منحصر به فردی دارند.
وجود صندلی جلو یک تکه به اصطلاح نیمکتی، شیشه بالابرهای دستی و اهرف گیربکس قرار گرفته بر گلویی فرمان نیز نشانگر آن است که این خودرو از ابتدا از سطح آپشنی بالایی برخوردار نبوده است.
قوای فنی
پیشرانه استاندارد این خودرو در زمان عرضه یک نمونه V8 بلوک بزرگ RB440 کرایسلر به حجم 7.2 لیتر بود که به دلیل موجود نبودن یا عدم فراوانی قطعات پیشرانه‌های کرایسلر در ایران، این پیشرانه و گیربکس جای خود را به یکی از محبوب‌ترین پیشرانه و گیربکس‌های تاریخ خودروسازی جهان دادند. پیشرانه 350 V8 جنرال موتورز از نوع تک تسمه به همراه گیربکس 350 جانشین سیستم انتقال نیرو اصلی شد تا استفاده روزمره و تعمیرات و ارتقا را برای مالک این کورونت ساده‌تر کند.
اما این یک سیستم انتقال نیرو استاندارد 350 نیست. این پیشرانه 5.7 لیتری V8 پیش از نصب با ارتقا فنی مواجه شد تا بر این کورونت سدان عملکرد بهتری از خود به نمایش بگذارد. استفاده از میل سوپاپ ریس، تخت کردن ساق سوپاپ‌ها، استفاده از هدرز و بهبود سیستم جرقه زنی پیشرانه چیزی در حدود 100 اسب بخار قدرت بیشتر تولید می‌کند.
با توجه تست خروجی پیشرانه بر روی دستگاه داینو (داینامومتر یا داینو دستگاهی است که از آن برای سنجش میزان گشتاور خروجی پیشرانه و محاسبه قدرت از طریق فرمول استفاده می‌شود) برابر با 237 اسب بخار سر چرخ است که با احتساب میزان توان اتلاف شده در بخش انتقال نیرو این رقم چیزی در حدود 260 اسب بخار (100 اسب بخار فراتر از 165 اسب بخار خروجی استاندارد GM 350 V8) است. گیربکس 350 سه سرعت اتوماتیک به کار رفته در این خودرو نیز کمی مورد بازنگری قرار گرفته تا با اعداد و ارقام خروجی جدید پیشرانه هماهنگ‌تر عمل کند.
این ارتقا فنی بر اساس گفته مالک با احتساب دلار 3500 تومانی چیزی در حدود 22 میلیون تومان هزینه به همراه داشته است. اما مالک همینجا توقف نمی‌کند. او قصد دارد تا با هزینه تقریبی 100 میلیون تومانی خروجی پیشرانه را به چیزی بیش از 350 اسب بخار برساند تا بتواند با آن در مسابقات درگ نیز شرکت کند.
کورونت در ایران
اگر محصولات سه غول خودروساز آمریکایی را در ایران از دیدگاه تیراژ واردات مقایسه کنیم به سرعت درمی‌یابیم که جنرال موتورز فراوان‌ترین و کرایسلر کمیاب‌ترین برند خودرویی موجود در بازار ایران است که میزان واردات آن به کشور در بسیاری از مواقع حتی از محصولات AMC (اِمِریکن موتورز) نیز کمتر بوده است. این حجم کم واردات، تملک و بخصوص نگهداری از آن‌ها را به مراتب دشوارتر می‌سازد.
اگرچه نمی‌توان به آنان که قطعات فنی خودروهای زیرمجموعه کرایسلر را با نمونه‌های رایج‌تر جنرال موتورز تعویض می‌کنند ایراد گرفت اما باید در نظر داشت که وجود سیستم انتقال نیرو اصلی قطعاً بر ارزش معنوی این گروه از خودروها می‌افزاید.
کورونت مورد بررسی یک نمونه سدان کم‌آپشن بود و از این رو شاید در بازار جهانی قیمت قابل توجهی مانند برادران کوپه خود نداشته باشد اما وجود یک خودرو سالم از خانواده کرایسلر آن هم از نام داج طرفداران منحصر به فرد خود را به همراه دارد.
در پایان، خودروبانک قدردانی ویژه‌ای از مالک محترم داج کورونت 1969، جناب مهدی مداحی به منظوری همکاری ما در نگارش این معرفی نامه به جا می‌آورد.
