تب خودروهای شاسی‌بلند آنقدر داغ است که حتی پس از گذشت چندین سال از عرضه انواع محصولات در این رده، نمونه‌های کارکرده این دسته از خودروها نیز همچنان مورد استقبال خریداران قرار می‌گیرد. در واقع می‌توان گفت که از زمان‌های قدیم بازار مصرف‌کننده ایران نیز مانند بسیاری دیگر از کشورها به خودروهای شاسی‌بلند روی خوش نشان داده و بستری مناسب را جهت موفقیت آن‌ها فراهم کرده است. به همین خاطر برندهایی که توانسته‌اند طی این سال‌ها انواع محصولات شاسی‌بلند را راهی بازار ایران کنند، با استقبال خوبی همراه شده‌اند و توانسته‌اند آمار فروش قابل قبولی را برای خود بدست آورند.
تویوتا و میتسوبیشی از برندهای نام‌آشنای ژاپنی هستند که سابقه حضور بسیار طولانی در بازار ایران را دارند. این دو برند ژاپنی که همواره به استهلاک کم و عمر مفید بالا شناخته می‌شوند، توانسته‌اند علاوه‌بر عرضه محصولات سواری، سهم قابل توجهی از بازار خودروهای شاسی‌بلند دو دیفرانسیل را از آن خود کنند. البته باید به این موضوع اشاره کرد که میتسوبیشی در این بین سهم کمتری داشته و تویوتا گوی رقابت را از رقیب هموطن خود ربوده است. با این حال می‌توان گفت که پاجرو و پرادو دو محصول از این دو برند بوده که کمتر کسی وجود دارد که نام این دو خودرو را نشنیده باشد و یا آن‌ها را ندیده باشد. از همین رو ممکن است برای شما هم این سوال به‌وجود آید که در شرایط فعلی تویوتا پرادو ارزش خرید دارد یا میتسوبیشی پاجرو؟!
ما در این مقاله از خودروبانک قصد داریم مقایسه‌ای میان این دو خودرو انجام دهیم تا در نهایت به پاسخ این سوال دست یابیم. با ما در ادامه همراه باشید.
نگاهی به تاریخچه تویوتا پرادو
تویوتا لندکروزر پرادو یکی از محصولات قدیمی این برند بوده که از سال 1984 با نام J70 پا به عرصه رقابت گذاشت. این خودرو که از آن زمان تاکنون بسیار مورد استقبال قرار گرفته، چهار نسل را به خود دید است. در واقع باید گفت که پرادو همواره یکی از پرفروش‌ترین محصولات تویوتا در رده خودروهای شاسی‌بلند بوده که طی سال‌های عرضه، فیس‌لیفت‌های نه‌چندان اساسی را به خود دیده است. خودروی موردنظر در این مقاله نسل سوم پرادو بوده که با نام تویوتا لندکروزر سری J120 در بازار جهانی شناخته می‌شود. این محصول از سال 2002 به بازار معرفی و عرضه شد و تنها چند ماه پس از آن توانست به بازار ایران نیز راه پیدا کند. پرادو با وجود اینکه از همان ابتدا خودروی گران قیمتی به‌شمار می‌رفت، اما توانست آمار فروش قابل قبولی را در بازار ایران از آن خود کند و به عنوان خودرویی محبوب در بین ایرانیان شناخته شود.
با وجود اینکه نسخه فیس‌لیفت و همچنین نسل چهارم پرادو نیز توانست به بازار ایران راه پیدا کند، اما این خودرو همچنان در بازار کارکرده از محبوبیت بالایی برخوردار بوده و طرفداران پروپاقرصی دارد. از همین رو نمونه‌های سالم و کم کارکرد آن بعضاً قیمتی حدود 600 تا 800 میلیون تومان داشته که برای خودرویی کارکرده بسیار زیاد به نظر می‌رسد. این در حالی است که نمونه‌های مدل بالای پرادو در حال حاضر در بازار قیمتی حدود یک میلیارد تومان دارد.
نگاهی به تاریخچه میتسوبیشی پاجرو
میتسوبیشی پاجرو یکی از محصولات محبوب ژاپنی است که در سال 1971 با هدف رقابت با محصولات نیسان و تویوتا معرفی و عرضه شد. این خودرو در ابتدا به دلیل عدم شناخت کافی و معرفی درست، در بازارهای کوچک و محلی ژاپن به فروش می‌رسید، اما رفته رفته توانست جایگاه اصلی خود را پیدا کند و به خودرویی محبوب در دنیا شناخته شود. این خودرو توانست تا سال 2016 چهار نسل را به خود ببیند و پس از آن با نام پاجرو اسپرت که در برخی از بازارها با نام مونترو اسپرت یا شوگان اسپرت هم شناخته می‌شود، راهی بازار شد. در ایران نیز پاجرو از همان اول توانست عرضه شود و نمونه‌های نسبتاً سالمی از آن نیز همچنان موجود است. نسل دوم آن نیز در ایران تولید و مونتاژ شد که این روند تا سال 1386 نیز ادامه داشت. پس از آن نیز نسل‌های بعدی به‌صورت وارداتی به بازار ایران راه پیدا کردند.
خودروی مورد نظر در این مقاله نیز مدل 2010 بوده که از نوع وارداتی پاجرو به شمار می‌رود. این خودرو در صورت سلامت ظاهری و فنی و همچنین کارکرد نه چندان زیاد، در بازار قیمتی حدود 600 تا 650 میلیون تومان دارد. این در حالی است که نسخه‌های چهار سیلندر و مدل پایین‌تر آن را می‌توان با قیمتی حدود 400 میلیون تومان نیز خریداری کرد.
مقایسه طراحی ظاهری
قیاس بین طراحی ظاهری خودروها امری کاملاً شخصی و سلیقه‌ای است که نمی‌توان از آن به‌عنوان ملاک یا پارامتری اساسی یاد کرد. اما اگر بخواهیم مقایسه‌ای میان این دو شاسی‌بلند ژاپنی داشته باشیم، باید بگوییم که تویوتا پرادو نسل سوم از طرحی نسبتاً قدیمی بهره گرفته که به دلیل رعایت اصول طراحی و همچنین حفظ اصالت در زبان طراحی، همچنان قابل قبول به نظر می‌رسد.
اما از سوی دیگر پاجرو نسبت به چرادو از طرح نسبتاً مدرن‌تری بهره گرفته که می‌توان از آن به عنوان خودرویی زیباتر یاد کرد. اما این بدان معنا نیست که پرادو دارای ظاهری زیبا نبوده. بلکه این یعنی نسل چهارم پاجرو نسبت به پرادو نسل سوم از طرح زیباتری برخوردار است. گفتنی است که نسل چهارم پرادو با بهبودهایی که به خود دید، دارای ظاهری تهاجمی‌تر شد که در مقایسه با سایر رقبا چهره‌ای زیباتر داشت. اما نمی‌توان از این موضوع نیز چشم‌پوشی کرد که ظاهر قدیمی پرادو در ایران بیشتر از ظاهر پاجرو مورد استقبال قرار گرفت.
مقایسه فضای کابین
در بخش فضای کابین می‌توان در گام نخست به فضای بیشتر کابین تویوتا پرادو اشاره کرد که به لطف ابعاد بزرگ‌تر و طول بیشتر بدنه در نسخه 3 در پدید آمده است. این طول بیشتر را می‌توان در شیشه بزرگ‌تر قیمت عقب کابین نیز به خوبی مشاهد کرد. طراحی کلی کابین در این خودرو بسیار نزدیک به هم بوده و در برخی از جزئیات با یکدیگر تفاوت دارند. در کل هر دو خودرو دارای فضای بزرگی در هر دو قسمت جلو و عقب کابین هستند که می‌توانند برای سفرهای طولانی و حتی خارج از جاده‌ای مناسب باشند. در کابین پرادو فول، پوشش چرمی صندلی‌ها و فرمان به چشم می‌خورد که این موضوع برای مصرف کنندان ایرانی از اهمیت بالایی برخوردار است. همچنین در کابین پاجرو نیز این موارد به چشم می‌خورد. از سوی دیگر طراحی ساده و به دور از آلایش در کابین هر دو خودرو از مواردی است که موجب می‌شود راننده و سرنشینان در درازمدت دچار خستگی و سردرگمی نشوند.
اما یکی از مواردی که می‌تواند در انتخاب این دو خودرو تاثیرگذار باشد، کیفیت متریال مصرفی درون کابین است که با توجه به گذشت چندسال از عمر آن‌ها، دستخوش تغییرات ظاهری و استهلاک شده‌اند. از این رو می‌توان گفت که کیفیت کابین پاجرو یک درجه از پرادو بالاتر بوده و کمتر مستهلک شده است که این موضوع می‌توان یک امتیاز مثبت برای پاجرو به‌شمار رود.
پاجرو 3 در با دو تیپ GLS و GLX به بازار عرضه شد که اکثر مدل‌های موجود در ایران نسخه GLS هستند که از سطح متوسطی از امکانات رفاهی بهره می‌برند. امکانات این خودرو شامل سیستم ضد لغزش، سیستم ترمز ABS و EBD، کروز کنترل، سنسور باران، سنسور دنده عقب، سانروف، سیستم ضد سرقت، صندلی با روکش چرمی و دارای گرمکن، تهویه اتوماتیک، سیستم ورود بدون کلید و 8 عدد کیسه هوای ایمنی می‌شود.
پرادو نیز مانند پاجرو از طیف وسیعی از امکانات رفاهی برخوردار نبوده و سطح متوسطی از آپشن‌ها را ارائه میکند. از امکانات رفاهی پایه در این خودرو می‌توان به مواردی از قبیل 2 عدد کیسه هوا، سیستم کنترل کشش و پایداری، ترمز ABS و EBD، سانروف، تودوزی چرمی، سیستم تهویه مطبوع اتوماتیک دوگانه، سنسور نور و باران و سنسور پارک عقب اشاره کرد.
مشخصات فنی پیشرانه
هر دو این خودروها با طیف وسیعی از انواع پیشرانه راهی بازار جهانی شده‌اند. همچنین در ایران نیز نسخه‌های 3 و 5 در تویوتا پرادو و میتسوبیشی پاجرو با پیشرانه‌های چهار و شش سیلندر توانستند به رقابت با یکدیگر بپردازند. از همین رو تقاضا برای نسخه‌های شش سیلندر این خودروها بیشتر بوده و در بازار خودروهای کارکرده از وضعیت بهتری برخوردار هستند. به همین‌خاطر ما نیز در این مقاله به بررسی نسخه‌های شش سیلندر آن‌ها پرداختیم.
پیشرانه ۶ سیلندر ۳۸۲۸ سی‌سی در دل پاجرو جای گرفته که به سامانه زمان‌بندی متغیر سوپاپ‌ها MIVEC نیز مجهز شده است. این پیشرانه که با کد G756 شناخته می‌شود، قادر است ۲۷۰ اسب‌بخار در 6000 دور در دقیقه تولید کند. گشتاور ۳۵۰ نیوتن‌متری نیز از دور ۲۷۵۰ در اختیار راننده قرار می‌گیرد. در کنار پیشرانه حجیم و پرقدرت، این جعبه‌دنده دقیق پاجرو است که با عملکرد دلچسب‌اش راننده را به خود علاقه‌مند میکند. پاجرو از یک جعبه‌دنده ۵ دنده اتوماتیک بهره می‌برد که در حالت تیپ‌ترونیک می‌توان به‌صورت دستی دنده‌های آن‌را تعویض کرد.
تویوتا پرادو از یک پیشرانه 6 سیلندر 4 لیتری برخوردار است که برخلاف حجم بیشتر نسبت به پاجرو، توان کمتری تولید میکند و حداکثر قدرت‌اش به 240 اسب‌بخار می‌رسد. گشتاور 400 نیوتن‌متری نیز توسط یک جعبه‌دنده 4 سرعته اتوماتیک به هر چهار چرخ منتقل می‌شود.
تجربه رانندگی
از آنجایی که هر دو این خودروها از مشخصات فنی نسبتاً مشابه و ابعاد بدنه یکسانی برخوردارند، انتخاب میان آن‌ها بسیار سلیقه‌ای است. همچنین تجربه رانندگی با آن‌ها نیز چندان تفاوتی نداشته و در برخی از نکات ریز تنها با هم تفاوت دارند. به عنوان مثال شتاب اولیه و کشش در تویوتا پرادو کمی بهتر از پاجرو بوده و شروع سریع‌تری را با آن تجربه خواهید کرد. اما از طرف دیگر سواری نرم‌تر پاجرو در شهر یکی از مزیت‌هایی است که می‌تواند در انتخاب تاثیرگذار باشد. البته باید به این موضوع نیز اشاره شود که به دلیل اینکه هر دو این خودروها از قابلیت آفرودی بالایی برخوردار هستند، باید به موارد آفرودی آن‌ها هم اشاره کنیم. به عنوان مثال تکان‌های جانبی در پاجرو بیشتر از پرادو بوده که این موضوع می‌تواند در مسیرهای طوانی موجب آزردگی و خستگی سرنشینان به خصوص قسمت عقب کابین شود. از طرف دیگر فاصله محوری کمتر در پاجرو موجب می‌شود تا هندلینگ بهتری داشته باشد. علاوه‌بر آن در مسیرهای آفرودی نیز توانایی و عملکرد بهتری از خود نشان دهد. هر دو خودرو دارای توان کافی و همچنین سواری نرم و راحتی هستند. از سوی دیگر مصرف سوخت ترکیبی در تویوتا پرادو 13.1 لیتر و در پاجرو 13.5 لیتر در هر 100 کیلومتر اعلام شده است که این عدد با توجه به میزان کارکرد و همچنین شرایط آب و هوایی ایران؛ به 14 لیتر در هر 100 کیلومتر افزایش یافته است.
نتیجه‌گیری
در پایان اگر بخواهیم نتیجه‌گیری کلی از این دو خودرو داشته باشیم باید بگوییم که هر دو این خودروها می‌توانند در صورت سلامت فنی، چندین سال به عنوان خودرویی بی دردسر برای مالکشان کار کند. همانطور که در بالاتر گفته شد، انتخاب میان این دو کاملا سلیقه‌ای است. اما از آنجایی که وضعیت خدمات پس از فروش و همچنین تامین قطعات یدکی محصولات تویوتا نسبت به میتسوبیشی بهتر بوده و تعداد نمایندگی‌ها آن در سطح کشور بیشتر است، می‌توان گفت که انتخاب تویوتا پرادو امری منطقی و معقولانه بوده که می‌تواند این اطمینان خاطر را به شما بدهد که از این بابت دچار مشکل نخواهید شد. اما از طرف دیگر به دلیل اینکه طی چند سال گذشته بسیاری از کسانی که به رشته ورزشی آفرود علاقه داشته به سراغ تویوتا پرادو مخصوصا نمونه‌ها دو در آن رفته‌اند، می‌توان گفت که نمونه‌های سالم و آفرود نرفته آن به ندرت پیدا می‌شود. اما معمولا کسانی که پاجرو دارند کمتر با این خودرو آفرود رفته‌اند. از همین رو می‌توان گفت که اگر به دنبال خودرویی سالم و سرحال هستید، انتخاب پاجرو کمی معقولانه‌تر است. از طرفی اگر می‌خواهید خودرویی خاص‌تر داشته باشید، یقینا پاجرو گزینه‌ای است که می‌تواند نیاز شما را برآورده کند.
در پایان از آقایان آرین اسدزاده و احسان بیگلری مالک خودروهای تویوتا پرادو و میتسوبیشی پاجرو جهت همکاری و در اختیار قراردادن خودروهایشان جهت عکاسی و تست تیم فنی خودروبانک، کمال تشکر و قدردانی را داریم.
