مقدمه
در آشفته بازاری که قیمت واقعی ماشین ها مشخص نیست و ادامه واردات خودرو هم در هاله ای از ابهام به سر میبرد، نوشتن مقالات خودرویی مقداری سخت و دردناک شده. راستش را بخواهید این روزها وقتی دست به قلم میگیرم، حس میکنم در حال خلق یک داستان تراژدی هستم که متنش هر چقدر هم جذاب و هیجان انگیز باشد در نهایت به نرسیدن عاشق و معشوق به یکدیگر ختم خواهد شد و چیزی جز اندوه و افسوس برای مخاطب باقی نخواهد گذاشت. اما چاره چیست؟ فعلاً تنها کاری که از دستمان بر می آید امیدوار بودن است؛ امید به اینکه شاید سریال غمگین افزایش قیمت ها، یک سیزن 2 شاد هم داشته باشد که در آن همه به هر خودروئی که دوست دارند برسند و تمامی هموطنان از داشتن یک ماشین در خور شخصیت ایرانی بهره برند.
بگذریم؛ امروز و در کش و قوس همین نابسامانی های بازار، فرصتی دست داد تا با دو تا از کراس اوورهای خوب و مطرح کشور همراه شویم و چند ساعتی با آنها وقت بگذرانیم؛ محصولاتی ژاپنی که از برند هایی صاحب سبک در ساخت ماشین های شاسی بلند و کراس اوور زاده شده اند و به نسبت خودروسازان نوپا، ادعای زیادی دارند. پس بیائید در کنار هم دیدار و مقایسه ای کوتاه میان نیسان ایکس تریل و میتوبیشی اوتلندر داشته باشیم تا اگر کسی در این بازار عجیب و غریب، جرات خرید و فروش پیدا کرد راحت تر بتواند میان این دو گزینه مورد نظرش را انتخاب نماید. لطفاً امروز هم با خودروبانک همراه باشید.
طراحی ظاهری
قبل از اینکه به سراغ ماشین ها برویم جا دارد که بابت کثیف بودن ایکس تریل مورد تست، از مخاطبین عزیز خودروبانک عذرخواهی کنیم؛ متاسفانه در روز بررسی بنا به دلایلی فرصت کافی برای رفتن به کارواش مهیا نشد و در نتیجه مجبور شدیم پروسه عکاسی را در همین شرایط انجام دهیم. امیدواریم دوستان و همراهان همیشگی خودروبانک، بخصوص طرفداران نیسان(!) بابت این قضیه از ما دلخور نشوند.
خوب کم کم بررسی را آغاز کنیم. هر دو میهمان امروز ما طراحی قابل قبولی دارند اما زیبایی هایشان در حدی نیست که بتوانیم از آنها "حتی در بازار محدود داخل" به عنوان خوش قیافه ترین های این سگمنت یاد کنیم؛ البته تجربه ثابت کرده که طراحی نسبتاً ساده ماشین های ژاپنی در طولانی مدت ماندگاری مناسبی دارند و به این زودی ها چشم را خسته نمیکنند.
ابتدا نگاهی به نماینده نیسان بیندازیم؛ ایکس تریل با جلوپنجره و سپرهای اسپرت و چراغهای خشن، در قیاس با اوتلندر شکل و شمایل جوان پسندانه تری دارد و به لطف خطوط مواج بدنه و گلگیرهای برآمده اش، چالاک تر از رقیب به نظر میرسد. البته اگر در طراحی قسمت پشتی، خلاقیت بیشتری به خرج میرفت میتوانستیم نمره کاملتری به این ماشین بدهیم اما در هر صورت همین الان هم از طراحی کلی ماشین راضی هستیم. راستی تا یادم نرفته این را هم بگویم که خودرو مورد تست، فیس قدیمی ایکس تریل به حساب می آید و در فیس لیفت جدید که اتفاقاً در کشور ما هم عرضه شده، نیسان دستی به سر و روی فرزندش کشیده و با تغییراتی جزئی در جلوپنجره، مه شکن ها، سپر، رینگ ها و برخی ترئینات، جذابیت بیشتری به ایکس تریل بخشیده است.
اما در طرف مقابل اوتلندر قرار گرفته. ماشینی که در ابتدا با ظاهری ساده و کسل کننده قدم به سرزمینمان گذاشت و در نتیجه نتوانست نظرات را در حدی که لیاقت یک میتسوبیشی است به خود جلب نماید. اما خوشبختانه امروز با فیس جدید این محصول همراه هستیم که نسبت به قبل پیشرفت قابل ملاحظه ای داشته و حالا دیگر میتوان آن را ماشین جذابی دانست. البته میتسوبیشی همچنان فکری به حال سادگی مفرط و طراحی بی روح قسمت کناری نکرده اما در عوض جراحی زیبایی که روی صورت اوتلندر انجام شده کاملاً موفقیت آمیز بوده و توانسته به خوبی چهره این محصول را بر اساس زبان جدید طراحی میتسوبیشی به روز رسانی نماید. در قسمت انتهایی هم با اینکه طراحی کلی به خوبی قسمت دماغه نیست اما میتوانیم از چراغهای عبوس و هماهنگی خطوط با سایر قسمت ها ابراز رضایت کنیم.
پس در یک جمع بندی کلی میتوان گفت که هر دو ماشین امروز ما، با توجه به طراحی پخته و خطوط منطقی که دارند میتوانند نمره مناسبی از این بخش بگیرند اما هیچ کدامشان در حدی فریبنده و چشم نواز نیستند که فقط بخاطر زیبایی آنها را انتخاب کنیم! در قیاس با یکدیگر هم مثل همیشه بحث تا حدودی سلیقه ای میشود؛ ولی اگر نظر شخصی من را بپرسید، طراحی پویا و سیال ایکس تریل را به خطوط اتو کشیده اوتلندر ترجیح میدهم.
طراحی داخلی
در داخل کابین هم شرایط تا حدودی مشابه با قسمت بیرونی است؛ یعنی اینجا هم با خطوط اغواگرایانه و طراحی فوق مدرنی روبرو نمیشویم اما چیدمان منظم و طراحی اصولی داخلی هر دو خودرو حس خوبی به سرنشینان منتقل مینمایند. ضمناً همانطور که از برندهای اصیل ژاپنی توقع داریم اینجا هم کیفیت متریال مناسب و مونتاژ دقیق و کم نقص میباشد که این موارد ضمن القای حس اعتماد و امنیت به زیباتر دیده شدن کابین هر دو نیز یاری رسانده اند.
اما در مقایسه با یکدیگر باید بگوئیم که طراحی داخلی ایکس تریل مقداری پخته تر از رقیب است. در واقع نیسان موفق شده با استفاده از خطوط منحنی و چیدمانی مستحکم، یک کابین ساده و در عین حال شیک را ارائه نماید که نسبت به داشبورد شلوغ و چیدمان خاص و تا حدودی عجیب اوتلندر عامه پسند تر است. تازه در ایکس تریل های مدل 2018 برخی از قسمت ها مثل غربیلک فرمان و دسته دنده دست به روز رسانی شده اند و ظاهر بهتری نسبت به نمونه مورد تست پیدا کرده اند. اما در هر صورت اینجا هم بحث سلیقه شخصی مطرح میشود و ممکن است خیلی ها از طراحی متفاوت و خاص میتسوبیشی بیشتر خوششان بیاید.
از نظر میزان جاداری هم وضعیت هر دو ماشین مناسب است و صندلی های راحت و فضای کافی هر دو خودرو میتوانند در مسافرت ها به خوبی از شما و همراهانتان میزبانی کنند. یکی از نکات مثبت اوتلندر این است که در نمونه های 7 نفره، به لطف طول زیاد بدنه یکی از کاربردی ترین صندلی های ردیف سوم را ارائه میکند که برای خانواده های جمعیتی میتواند نکته مهمی باشد؛ البته ایکس تریل هم بدلیل ارتفاع سقف بیشتر برای سرنشینان قدبلند در ردیف عقب فضای سر بهتری در اختیار قرار میدهد.
در خصوص فضای صندوق هم هر دو ماشین وضعیت مطلوبی دارند و بخصوص در هنگام خواباندن صندلی های پشتی میتوانیم وسایل زیادی را با این دو جابجا کنیم.
امکانات
بر روی ایکس تریل امکاناتی نظیر ایربگ های جلو، جانبی و پرده ای، سیستم های ترمز و پایداری شامل ABS, BA, EBD, ESP، سیستم کمکی حرکت در شیب، رادار نقطه کور، سیستم هشدار خروج از خط، سامانه شناسایی اجسام متحرک، دوربین های پیرامونی با قابلیت نمایش 360 درجه، امکان انتخاب حالت های مختلف انتقال قدرت، سقف پانوراما بهمراه سانروف برقی، آینه اکتروکرومیک، ترمز پارک برقی، تهویه مطبوع دو منطقه ای اتوماتیک بهمراه دریچه مجزا برای سرنشینان پشتی، صندلی های برقی جلو مجهز به گرمکن، درب صندوق هوشمند، سنسورهای نور و باران، کروز کنترل و محدود کننده سرعت، کیلس و استارتر دکمه ای، نشانگر فشار باد تایرها، بلوتوث، چراغشوی و بسیاری موارد دیگر قرار گرفته که انصافاً راضی کننده است؛
اما در طرف مقابل اوتلندر هم به آپشن های رفاهی و بخصوص ایمنی مطلوبی از قبیل 7 عدد ایربگ (جلو، سرنشین، جانبی، پرده ای و زانوی راننده)، سیستم های ترمز و پایداری شامل ABS, EBD, ASC, TCL, BA و ترمز کمکی در سطوح شیب دارد HSA، کروزکنترل، سیستم ورود و استارت بدون کلید، چراغشور، سنسورهای پارک، سانروف برقی، تنظیم برقی صندلی راننده، گرمکن صندلی های جلو، تهویه مطبوع اتوماتیک دوال، پدال های تعویض دنده در پشت فرمان، دوربین 360 درجه، سنسورباران، ترمز دستی برقی، درب صندوق برقی، گرمکن فرمان، بلوتوث، آینه وسط الکتروکرومیک و بسیاری موارد دیگر تجهیز شده که در مجموع شما را راضی نگاه خواهد داشت.
ایمنی
در تست های ایمنی صورت گرفته هر دو ماشین موفق شده اند هر 5 ستاره موسسه Euro-NCAP را بدست آورند که خلاصه امتیازاتشان را در تصویر زیر مشاهده مینمائید.
پیشرانه و توانایی های حرکتی
در زیر کاپوت نیسان ایکس تریل یک موتور 4 سیلندر 2.5 لیتری قرار گرفته که قادر است در بهترین حالت 171 اسب بخار قدرت و 233 نیوتن متر گشتاور تولید نماید. اما پیشرانه اوتلندر مقداری کم حجم تر و ضعیف تر است و با 2.4 لیتر گنجایش، 166 اسب بخار قدرت و 220 نیوتن متر گشتاور اندکی پایین تر از ایکس تریل قرار میگرد. البته این میزان اختلاف آنقدرها نیست که در عمل تفاوت محسوسی میان دو خودرو بوجود آورد و حتی در شتاب رسمی ماشین ها نیز اختلاف بسیار ناچیز است. البته ممکن است بگوئید این ماشین ها در مقابل نمونه های 6 سیلندر یا توربوشارژر حرف چندانی برای گفتن ندارند اما با در نظر گرفتن عدم امکان واردات نمونه های 6 سیلندر و در قیاس با بسیاری از رقبای حال حاضر بازار داخل باید بگوییم که عملکردشان راضی کننده است.
اما نکته جالب اینجاست که اوتلندر علیرغم حجم موتور کمتر و اسب و گشتاور پایینتر نتوانسته در مورد مصرف سوخت بهینه تر از ایکس تریل ظاهر شود و برعکس، این محصول نیسان است که با مصرف ترکیبی 8.3 لیتر در 100 کیلومتر در حدود 1 لیتر کمتر از اوتلندر میسوزاند.
ضمناً گیربکس هر دو خودرو از نوع CVT است. همچنین سیستم انتقال قدرت در ایکس تریل بصورت AWD میباشد و اوتلندر هم قادر است در مواقع لزوم از سیستم دو دیفرانسیل خود بهره برد.
| مدل | نیسان ایکس تریل | میتسوبیشی اوتلندر |
| پیشرانه | 4 سیلندر 16 سوپاپ | 4 سیلندر 16 سوپاپ |
| حجم موتور | 2488 سی سی | 2360 سی سی |
| حداکثر قدرت | 171 اسب بخار در دور 6000 | 166 اسب بخار در دور 6000 |
| حداکثر گشتاور | 233 نیوتن متر در دور 4000 | 220 نیوتن متر در دور 4200 |
| شتاب رسمی | 10.5 ثانیه | 10.2 ثانیه |
| حداکثر سرعت | 190 کیلومتر در ساعت | 190 کیلومتر در ساعت |
| مصرف ترکیبی | 8.3 لیتر در 100 کیلومتر | 9.3 لیتر در 100 کیلومتر |
| وزن | 1588 کیلوگرم | 1585 کیلوگرم |
تجربه رانندگی
ماشین های امروز ما از خیلی جهات شبیه بهم هستند. سواری هر دو به نسبت این کلاس خودرویی نرم است و از نظر راحتی صندلی ها و ارگونومی کلی کابین هم شرایطشان مطلوب است. همچنین علیرغم ابعاد بزرگ بدنه دید مناسبی دارند و احساس تسلط کافی را برای راننده به ارمغان می آورند. تازه مشکل نقاط کور "که البته نسبت به سایز بدنه این ماشین ها چندان هم زیاد نیست" به لطف وجود سنسورها و دوربین ها برطرف گردیده است. فرمان هر دو ماشین نرم و کیفیت ادوات مناسب می باشد. حتی از قدرت و کیفیت سیستم صوتی شان هم راضی بودیم که البته در این بخش اوتلندر برتر از رقیب ظاهر شد.
اما اجازه بدهید روی ویژگی های فنی تمرکز کنیم؛ راستش را بخواهید من شخصاً دل خوشی از گیربکس های CVT ندارم و همیشه بدلیل شروع کند و کمبود لذت رانندگی از این نوع جعبه دنده انتقاد کرده ام؛ اما با این حال باید اعتراف کنم که هر دو میهمان امروز ما در بهبود راندمان و کاهش مشکلات گیربکس های ضریب پیوسته، کارشان را عالی انجام داده اند و حالا ایراد گرفتن از سیستم انتقال قدرت این دو خیلی سخت شده. البته هنوز هم در شروع حرکت با تاخیر در شتابگیری هر دو ماشین مواجه هستیم اما این تاخیر خیلی زود برطرف میشود و پس از آن هر دو خودرو با شتاب مناسبی به جلو میتازند. تازه اوتلندر با پدالهای تعویض دنده در پشت فرمان رانندگی را لذت بخش تر هم کرده.
خوب بهتر است پدال گاز را بیشتر بفشاریم تا ببینیم توانایی های حرکتی این دو در چه سطحی است. همانطور که گفتیم در شروع حرکت واکنش ها به پدال گاز در هر دو ماشین با مقداری تعلل همراه است اما این مکث مشکل چندانی در شتاب اولیه ایجاد نمیکند. تازه وقتی بحث شتاب ثانویه مطرح باشد اوضاع از این هم بهتر میشود. البته با این صحبت های ما تصور نکنید که با فشردن پدال گاز روی صندلی میخکوب میشوید و سایر ماشین ها را در گرد لاستیک هایتان محو خواهید کرد! خیر! اما با در نظر گرفتن سگمنت و محدودیت های واردات مدل های 6 سیلندر، همین که ماشین های مورد تست با این هیکل های درشتشان، به راحتی سرعت میگیرند جای خوشحالی دارد. در مقایسه با یکدیگر هم باید بگوئیم که در شرایط عادی و بدور از تنش، محصول میتسوبیشی اندکی سبک بال تر به نظر میرسد اما وقتی با یک سربالایی شدید یا اضافه بار مواجه شویم قدرت و گشتاور بیشتر ایکس تریل به کمکش می آیند و کفه ترازو را به سمت نماینده نیسان سنگین میکند. البته این تفاوت ها به قدری اندک است که روی انتخاب شما تاثیر چندان زیادی نخواهد گذاشت.
در خصوص تعادل نیز هر دو ماشین به نسبت توقعی که از این کلاس میرود عملکرد قابل قبولی دارند؛ البته بدلیل کشیدگی بدنه و ارتفاع زیاد ماشین های این سگمنت، فرمان دادن های سریع و عبور از پیچ های تند به راحتی ماشین های کوچکتر "با تکنولوژی مشابه" نخواهد بود اما اگر حد و حدود و توانایی های ماشینتان را بشناسید این دو هرگز شما را به دردسر نخواهند انداخت. ضمناً وضعیت سیستم های پایداری الکترونیکی و ترمزها نیز در هر دو خودرو مناسب است و در نتیجه در صورت بروز اشتباه، باز هم قادر خواهید بود ماشین را تحت کنترل درآورید.
ضمناً ارتفاع نسبتاً بلند شاسی و ویژگی هایی مثل سیستم چهارچرخ متحرک در کنار قفل دیفرانسیل و سیستم کمکی حرکت در شیب به هر دو میهمان امروز ما امکان خروج از جاده را داده اند؛ اما با این حال این ماشین ها خیلی برای مسیرهای دشوار آفرودی مناسب نیستند زیرا محدودیت هایی در قدرت، گشتاور، زاویه سپرها و مواردی از این دست دارند و در نتیجه همانطور که از کراس اوورها توقع میرود فقط برای آفرودهای سبک کارآمد خواهند بود.
نتیجه گیری
ویژگی های میهمانان امروز ما به قدری بهم نزدیک است که به این راحتی نمیشود یکی از آنها را به عنوان برنده معرفی کرد. هر دو خودرو از قدرت و ایمنی مناسب، سواری نرم و فضای کافی برخوردارند و با توجه به کیفیت مطلوبی که دارند از انتخاب هیچ کدامشان پشیمان نخواهید شد. البته به طور کلی ایکس تریل طراحی جوان پسندانه تری دارد و از آپشن های جذاب تری هم بهره میبرد اما اوتلندر هم یک ماشین ایده آل برای خانواده های جمعیتی است و با قیمت مناسب ترش "البته اگر تا زمان بارگذاری این مقاله قیمت ها تغییر نکرده باشد!" میتواند نظر شما را به خود جلب نماید.
