مقدمه
خودروهای وانت به ندرت دارای محبوبیت هستند و کم پیش می آید که یک وانت در مقیاس زیاد مورد توجه باشد و طرفداران زیادی داشته باشد. البته وانت های آمریکایی همانند شورولت سیلورادو و فورد F-150 از این قاعده مستثنی بوده و دارای محبوبیت زیادی در بازار آن منطقه هستند.
اما خودرویی که امروز مهمان ماست از سرزمین آفتاب تابان است و با وجود این که یک وانت است اما محبوبیت و موفقیت بالای آن در بازار در کنار مشخصات قابل توجه سبب شده است تا سال های سال در خط تولید باقی بماند. تویوتا لندکروزر سری 70 یا J70 از سال 1984 روی خط تولید این خودروساز قرار دارد و تولید آن تا کنون ادامه یافته است.
سری 70 نخست به عنوان جایگزین سری 4 لندکروزر معرفی شد اما پس از آن تویوتا مدل های شهری تر و مدرن تری را با کد های 80، 90، 100، 120، 150 و 200 نیز عرضه کرد اما تولید مدل سری 70 هیچگاه متوقف نشد و با انجام بروزرسانی هایی تاکنون ادامه یافته است.
سری 70 تقریبا در اکثر بازارهای تویوتا به جز آمریکا، هند، کره و برزیل عرضه می شود. مدل های مختلف این خودرو همواره بابت دو چیز شناخته شده هستند، یکی دوام بالا و دیگری توانایی های آفرودی بالا. فرصتی دست داد تا یکی از معدود سری 70 های جدید وارد شده به کشور را ملاقات کنیم و این خودرو را در کنار وانت مدرن تر تویوتا یعنی هایلوکس قرار دهیم تا ببینیم وانت های تویوتا چه عملکرد و توانایی دارند. در ادامه همراه ما باشید.
طراحی خارجی، جعبه‌ی مهمات در برابر قایق جنگی
طراحی لندکروزر سری 70 در این سی سال اخیر کمترین تغییرات را به خود دیده است و اگر کسی این خودرو را به خوبی نشناسد و یا اهل ماشین نباشد ممکن است نتواند تفاوت ظاهری بین مدل سی سال پیش و مدل فعلی را به سادگی تشخیص دهد. البته این روزها که در نقاط مختلف منطقه شاهد درگیری های نظامی هستیم شاید چهره‌ی این خودرو برای مردم آشناتر از قبل باشد چون سری 70 از زمان عرضه‌ی خود تا کنون همواره پای ثابت میادین جنگ و مورد علاقه‌ی نیروهای نظامی و شبه نظامی بوده است.
این خودرو دارای همان حالت ظاهری جعبه ای شکل قدیمی و ساده است و البته در عین سادگی زیبایی های خود را نیز دارد و افرادی که اهل آفرود و خودروهای با ظاهر نظامی باشند طراحی سری 70 را خواهند پسندید. جلوپنجره و چراغ های بزرگ، کاپوت برآمده و زوایای تیز تمام چیزهایی هستند که نمای ظاهری تویوتا لندکروزر سری 70 را تشکیل داده اند. خودروی ما از سری مخصوص سالگرد 30 سالگی این خودرو بود و در جای جای بدنه نوشته 30 anniversary به چشم می خورد.
در سمت دیگر هایلوکس جدید قرار دارد که طراحی آن کاملا منطبق بر طرح های روز بوده و البته بعید است همه‌ی طرفداران تویوتا آن را دوست داشته باشند. هایلوکس در بر عکس لندکروزر از زوایای ملایم و منحنی های بیشتری استفاده کرده است و ظاهری خشن و اسپرت دارد. قطعات کرومی نیز گرچه در هر دو خودرو موجود هستند اما در هایلوکس جلوه‌ی بهتری دارند و بهتر خود را نشان می دهند. با این وجود ظاهر سری 70 نیز مورد تایید و علاقه‌ی بسیاری از آفرود سواران است.
طراحی داخلی و سادگی همیشگی تویوتا
لندکروزر سری 70 ما از معدود مدل های جدید این خودرو بود که به کشور وارد شده است و به همین خاطر نمای داخلی آن کمی متفاوت با مدل های چند دهه پیش این خودرو در بازار است. با ورود به کابین کوچک این خودرو گرچه در همان ابتدا وانت بودن، ارزان بودن و ساده بودن کابین کاملا هویدا است اما نکات مثبت هم کم نیستند. غربیلک فرمان همانند لندکروزر های سری 200 است و با وجود اینکه خودروی مورد آزمایش از گونه‌ی فول نبود اما فرمان دارای روکش چرمی و طرح چوب بود. داشبورد از خطوط صاف تشکیل شده است و دارای حجم های بزرگ جعبه ای شکل است که بیشتر داشبورد خودروهای سنگین را به یاد می اندازد. تویوتا البته با استفاده از طرح دایره ای برای خروجی های سیستم تهویه تلاش کرده است تا تنوع کابین را کمی بالاتر ببرد.
نسخه حاضر در روز آزمایش دارای یک مانیتور نیز در بالای داشبورد بود که در مدل های پایه موجود نیست.
یکی از نکات خوب کابین سری 70 فضاهای زیادی است که برای قرار دادن وسایل موجود است. در مقابل سرنشین جلو دو محفظه بزرگ وجود دارد و در چند نقطه کابین هم جاهای کوچک و بزرگی برای قرار دادن وسایل دیده می شوند.
صندلی های سری 70 هم فاقد روکش چرمی هستند که با توجه به نبود سیستم گرمکن و یا تهویه صندلی در این خودرو باید این یکی را یک نکته مثبت به حساب آورد.
هایلوکس در سوی دیگر اما طرحی کاملا بروز و برتر دارد و کابین آن در زمینه ارگونومی و راحتی بسیار بهتر از لندکروزر است. هایلوکس همچنین دارای ایربگ های بیشتری است و ایمنی آن در مقایسه با سری 70 تک ایربگ بسیار بهتر است. مانیتور تبلت مانند هایلوکس در کنار غربیلک فرمان سه شاخه ولی فاقد روکش چرمی آن نمایی کاملا مدرن و جذاب تر را ارایه می دهند.
از نظر امکانات نیز باز برنده بازی هایلوکس است چون مجهز به تهویه خودکار دوگانه، کنترلر های روی فرمان، کروز کنترل و تریم داخلی اسپرت است. البته هایلوکس موجود در تصاویر نیز از نوع پایه و دنده دستی است و امکانات رفاهی خاصی ندارد. به خصوص طراحی بخش سیستم تهویه آن بسیار ابتدایی و همانند خودروهای قدیمی است.
موتور و گیربکس، مثل همیشه سرسخت و مستحکم
تویوتا هایلوکس و لندکروزر سری 70 هر دو با موتورهای مختلفی در بازار جهانی عرضه می شوند. هایلوکس های وارد شده به ایران به موتور 2TR-FE مجهز هستند که در تویوتا پرادوی چهار سیلندر هم استفاده شده است. این موتور 160 اسب بخار قدرت و 245 نیوتون متر گشتاور دارد. قبلا در مقاله بررسی تویوتا هایلوکس به طور مفصل به این موتور، فناوری ها و قابلیت های آن پرداخته ایم که می توانید آن را در بخش تجربه رانندگی سایت مطالعه کنید.
اما لندکروزر سری 70 هم با موتورهای مختلف دیزلی و بنزینی در بازار جهانی موجود است. مدل وارد شده دارای موتور شش سیلندر وی شکل با حجم 4 لیتر است. این موتور با کد 1GR-FE از سال 2014 به موتورهای لندکروزر سری 70 اضافه شده است و با موتور تویوتا لندکروزر، پرادو و FJ کروزر یکسان است. قدرت تولیدی این موتور در سری 70 معادل 228 اسب بخار و گشتاور آن 360 نیوتن متر است. این موتور در سری 70 تنها به همراه یک گیربکس 5 دنده دستی عرضه می شود. میانگین مصرف سوخت این مدل 7.7 لیتر در هر 100 کیلومتر است. شتاب صفر تا صد کیلومتر نیز 11.5 ثانیه و حداکثر سرعت آن 180 کیلومتر بر ساعت است.
هم موتور 2TR-FE و هم موتور 1GR-FE هر دو موتورهایی قدرتمند و البته بسیار با دوام و کم استهلاک هستند.
رانندگی با آفرودر های ارزان ژاپنی
ارزان که گفتیم منظور قیمت آنها در ایران نیست چون هایلوکس این روزها با قیمتی بالای 300 میلیون تومان در بازار در حال خرید و فروش است و لندکروزر نیز با قیمت 440 میلیون تومان وارد کشور شده است! اما خب در سایر نقاط دنیا هر دوی این خودروها به عنوان اتومبیل های قابل دسترس و ارزان شناخته می شوند.
ابتدا با لندکروزر کار را آغاز می کنیم. موتور V6 این خودرو در مقایسه با هایلوکس کارکردی نرم تر و بیصدا تر دارد ضمن اینکه با وجود مجهز بودن هر دو خودرو به گیربکس های دستی 5 سرعته اما لندکروزر سری 70 دارای عملکردی تیز تر و فرز تر است. با وجود تک کابین بودن خودرو اما صندلی ها راحتی خوبی دارند و در آنها کمر درد نمی گیرید. با توجه به ظاهر جعبه ای شکل خودرو در هنگام رانندگی نقطه کور خاصی وجود ندارد و دید اطراف مناسب است اما در نبود سنسور های پارک جلو و عقب و با توجه به شعاع گردش 14.4 متری این خودرو پارک کردن آن در فضاهای شهری کمی سخت است.
ارتفاع 1945 میلی متری این خودرو نیز سبب شده است تا فضای بالای سر مناسب باشد. در بحث سواری اما سری 70 بیشتر به کامیون ها و خودروهای قدیمی شباهت دارد. تعلیق این خودرو در جلو از نوع چند اتصالی و در عقب از نوع شمش است. طبیعی است که به وجود فنر شمش سواری خودرو تا حدودی خشک باشد اما آنقدری هم خشک نیست که باعث آزار شود.
ضرایب دنده بسیار خوب تعریف شده اند و کمبودی در این بخش حس نمی شود. دنده کمکی نیز موجود است و بر خلاف هایلوکس که دنده کمکی ان با یک سلکتور برقی فعال می شود در سری 70 این کار همانند قدیم با یک دسته دنده‌ی دوم که کوچک تر است انجام می شود. سری 70 دارای زوایای ورود و خروجی مناسبی است و از نظر آفرود می توان آن را خودرویی بسیار توانا دانست. هایلوکس نیز در این زمینه دست کمی از لندکروزر ندارد و هر دو خودرو در مسیرهای صعب العبور بسیار توانمند هستند اما لندکروزر سری 70 دارای قفل دیفرانسیل الکترونیکی نیز برای محور عقب است که هایلوکس فاقد این مورد است. همین امر می تواند سبب شود که در یک مسیر خیلی سخت و سنگین لندکروزر سری 70 عملکردی بهتر را از خود نشان دهد. در بخش هندلینگ اما با توجه به نبود سیستم کنترل پایداری در هر دو خودرو و البته ارتفاع بالای آنها ملاحظاتی وجود دارد. در کل بهتر است خیلی فشار به این خودرو ها در پیچ نیاورید و قبل از استفاده نیز فیلم تست موس هایلوکس را ببینید.
از نظر فرمان پذیری می توان هایلوکس را اما کمی بهتر از سری 70 دانست ضمن اینکه سواری نرم تری هم دارد ولی با این وجود هر دو خودرو در مقایسه با سایر خودروها خشک هستند.
پایان سخن
سری 70 را باید یکی از بهترین خودروهای شاسی بلند در بازار دانست که با دیدن قابلیت های آن متوجه خواهید شد که چرا تویوتا این خودرو را 30 سال روی خط تولید نگه داشته است. هایلوکس گرچه خودرویی با امکانات و راحتی بیشتر است اما به اندازه سری 70 کاربردی نیست و البته در بازار خاورمیانه مدل 6 سیلندر هایلوکس نیز عرضه نمی شود و کسانی که قدرت موتور برایشان اهمیت دارد بهتر است به سمت سری 70 شش سیلندر بروند.
سری 70 در کل خودرویی جان سخت، با کیفیت، ساده و قابل اطمینان در تمامی شرایط است.
در سمت دیگر هایلوکس نیز خودرویی بیشتر مورد توجه افرادی است که به فکر یک خودرو برای سفرهای آفرود هستند. چون هم هایلوکس توانایی حمل سرنشین بیشتری دارد و هم استفاده از آن با راحتی بیشتری همراه است.
در پایان نقاط قوت این خودرو را باید کاربردی بودن، دوام بالا و توانایی خارج جاده ای بالا دانست و نقاط ضعف آن نیز مصرف سوخت نه چندان مناسب، طراحی قدیمی، کند بودن، سواری خشک و امکانات پایین هستند.
در پایان می توانید گالری تصاویر دو خودرو را مشاهده کنید.
