۵۰ سال پیش در سال ۱۹۷۱، لامبورگینی میورا SV به عنوان بهترین نسخه از این ابرخودرو در نمایشگاه بین‌المللی خودرو ژنو به نمایش گذاشته شد و نشان SV را معرفی کرد که امروزه هم از آن استفاده می‌شود.
در نمایشگاه خودرو ژنو در سال ۱۹۷۱، لامبورگینی برای اولین بار مدل میورا SV و نمونه اولیه کونتاش را برای عموم مردم به نمایش گذاشت. در واقع آخرین نسخه از میورا در کنار خودرویی ظاهر شد که قرار بود جایگزین آن شود، اگرچه در آن زمان کسی از این موضوع باخبر نبود.
میورا با چیدمان موتور-وسط و طراحی ظریف و پر از منحنی خودش، با حضور در نمایشگاه خودرو ژنو سال ۱۹۶۶ به الگویی برای ابرخودروهای مدرن تبدیل شد، اما لامبورگینی همچنان آن را بهبود بخشید.
نسخه SV که مخفف عبارت «بسیار سریع» به ایتالیایی است، دارای همان موتور ۴ لیتری V-12 بود که در نسخه‌های P400 و P400 S مورد استفاده قرار گرفت، اما تقویت شده بود تا توان ۳۸۵ اسب بخار تولید کند. این نسخه همچنین شاسی محکم‌تر، سیستم تعلیق عقب بهبودیافته و فاصله بین دو چرخ بیشتری داشت. سرعت نهایی میورا SV در آن زمان ۲۹۰ کیلومتر در ساعت بود.
لامبورگینی میورا SVمیورا SV با گلگیرهای عقب عریض، چراغ‌های عقب متفاوت، یک ورودی هوای جدید در جلو و چرخ‌های مخصوص از نسخه اصلی متمایز شده بود. فروچو لامبورگینی مؤسس این شرکت همچنین خط مشکی دور چراغ‌های جلو که مشخصه میورا بود را حذف کرد تا سرعت تولید را بالا ببرد، اما این مشخصه در میورا SV شخصی او وجود داشت.
فقط ۱۵۰ نسخه از آن در سال ۱۹۷۳ ساخته شدند، هر چند لامبورگینی در سال ۱۹۷۳ یک میورا SV دیگر برای والتر وولف تاجر کانادایی و برنده یکبار مسابقات فرمول یک ساخت. آن خودرو هم‌اکنون در موزه لامبورگینی در سانتاگاتا بولونیزه ایتالیا نگهداری می‌شود.
در حالی که میورا اصلی منجر به پایان تولید خودروهای GT موتور-جلو توسط لامبورگینی و آغاز تولید ابرخودروهای موتور-وسط V-12 از جمله کونتاش، دیابلو، مورسیه‌لاگو و اونتادور شد، میورا SV سنت تولید نسخه‌های پرفورمنس از همان خودروها را به وجود آورد. این نسخه‌ها معمولاً در زمان پایان تولید آن مدل‌ها معرفی می‌شدند، اگرچه اونتادور SV در سال ۲۰۱۵ عرضه شد و پس از آن نسخه‌های اونتادور SVJ و آلتیمیت هم عرضه شدند.
